De Puinhopen van de Arbeid, je begint zo langzamerhand toch medelijden te krijgen met het ooit zo trotse volk. In 2012 werden de verkiezingen nog gewonnen door een eindsprintje van he-who-must-not-be-named, maar die is gelyncht en in de peilingen blijkt de PvdA enkel een flets clubje bejaarden, allochtonen en nostalgieneuzen aan te spreken. En dus is jumperconnaisseur Hans Spekman piswoest op alles en iedereen: zijn partijgenoten zijn hartstikke lui en ze moeten harder werken om de sociaaldemocratische campagne een megasucces te maken. Ze drinken niet genoeg thee. De telefoon gaat net iets te vroeg op vliegtuigmodus. Het is een laatste stuiptrekking om nog wat stemvee richting de rode stal te brandmerken, want de kar zit muurvast in de modder en niemand weet of trekken of duwen nu de juiste manier is. Campagneleider Spekman is dan ook fu-cking chagrijnig, partijleden knallen alle kanten op, Lodewijk wil de verkiezingen winnen maar heeft kabinetsfalen als een dwangbuis om zijn enkel, een ander verwacht een totaalramp: het is een grote ongeorchestreerde schizofrene bende. Wat is het thema van de campagne? Wat is de boodschap? Waar is het vertrouwen? Zelfs de VK snapt er geen zak meer van. Hans, je hebt toch wel iets ontwapenends. Met je trui. Captain Beefheart, fijne muziekkeuze ook. Maar je mag stoppen met theedrinken.