Er wordt aangebeld. Voor de deur staat een jongen met een keurig gestreken overhemd, stropdasje, een donkere pantalon en een naambordje: broeder Bregman. "Mag ik met u praten over de toekomst?" vraagt de jongen. Hij slist een beetje. Godverkut, weer zo'n Jehova, denk je, maar toch laat je de jongen binnen.
Verlegen zit hij op de driezitter: het gebeurt niet zo vaak dat broeder Bregman over de drempel mag. Een kopje koffie slaat hij af, maar een glaasje water, dat mag wel. Voorzichtig steekt de jonge blonde missionaris van wal. "Kijk je wel eens in de spiegel en vraag je af wat er met je gebeurt? In het hiernamaals?" Je knikt. Ja, een beetje madenvoer wezen, denk je, maar dat zeg je niet: uit beleefdheid laat je de jongen maar praten. Al snel ratelen de ingestudeerde zinnen er uit. De rechtse apocalyps komt er aan, de Jongste Dag is Aanstaande, de eerste
Ruiter van de Apocalyps is al verkozen en als het eenmaal zover is zullen de bokken en de schapen van elkaar gescheiden worden en alleen de mensen ter linkerzijde van de fatsoenskloof zullen worden opgenomen in het koninkrijk van de HEERE. Je kijkt Bregman aan: "Hoe wil jij herinnerd worden?" vraagt hij je. Wil je zo'n boze, rechtse negatieve lul zijn, of wil je gered worden door het evangelie? Geloof je dat als Jesse Klaver zegt dat de liefde uiteindelijk overwint, dat dat ook een onmiskenbare waarheid is, in plaats van een quasireligieus happinez-mantra? Geloof je dat, als mensen eenmaal een basisinkomen krijgen, alle problemen ineens verleden tijd zijn?
Er lijkt iets te veranderen in de blik van broeder Bregman. Toen hij binnenkwam had hij nog de glansloze ogen van iemand die zijn leven lang kritiekloos zijn gebedjes moest opzeggen. Nu ontwaakt er bijna iets wat op oprechte passie lijkt. Het vriendelijke toontje slaat om in iets Savonarolisch, iets wat lijkt op verkettering: Ja, burger, jij deugt niet. Harder, feller op pompen met de psalmen van verbinding, respect en progressieve waarden. 40 jaar holle frasen van gesubsidieerde verbinding hebben niet gewerkt, de blonde booswichten staan op, het einde is nabij: de feiten lijken Bregman niet te deren, want het heilige vuur brandt onder zijn dunner wordende kruin. Terwijl het mannetje zich steeds verder opwindt zak je lekker weg in de omhelzing van de crapaud. Wat een druktemakertje! Leuker dan Pauw en Tan en dat zomaar in de woonkamer.
Na drie kwartier oreren over het parabel van het basisinkomen lijkt de jonge missionaris eindelijk tot een punt te komen. Vol verwachting staart hij je aan: "En? Kom je langs? Als je zondag een half uurtje eerder komt dan stel ik je voor aan mijn broeders!" Je zegt dat je zondag al uit vissen gaat en dat je wel eens over het basisinkomen hebt nagedacht, maar uiteindelijk toch tot de conclusie bent gekomen dat je met vijf broden en twee vissen onmogelijk een hele menigte voeden kan.
Beteuterd vouwt Bregman zijn vrome handjes samen. Ik zal voor je bidden. Dat hoeft niet hoor, zeg je, bespaar je de moeite. Het was leuk om je verhaal aan te horen, maar nu moet er weer geld verdiend worden. Dag Rutger, succes met je missie. Of broeder Bregman misschien wat achter mag laten,
om te lezen?