Zoals eigenlijk elke andere EU-week, was dit de week van de dreigementen. En inderdaad, het is pas woensdag. De EU dreigde, en werd bedreigd. Junckers hubris kent inmiddels geen grenzen meer. Waar hij eerst nog openlijk verkondigde dat nationale premiers
minder naar hun nationale bevolking moesten luisteren, en zich als
fulltime Europeans moesten gaan gedragen, riep hij nu dat landen met een 'extreemrechtse' overheid van al het EU-overleg uitgesloten zouden worden. Uiteraard kwam dit schot voor de boeg in afwachting van de
Oostenrijkse verkiezingen. "
There will be no debate or dialogue with the far-right." Dat was helaas geen borrelpraat. Juncker verwijst hiermee naar het inzetten van de "
Rule of Law mechanism," wat in feite gewoon noodknop is voor als de commissie iets écht niet meer geinig vindt. Timmerfrans zette hem
voor het eerst in, tegen Polen. Vervolgens werd de EU zelf de moeder bedreigd. Erdogan herhaalt nog even fijntjes dat hij de vluchtelingendeal
laat verzuipen als zijn onderdanen niet ongehinderd van Ankara tot Scheveningen kunnen wandelen, en doet een geopolitieke 'Wat kijk je? Wat moet je?! "
Turkey is supposed to fulfil criteria? What criteria are these I ask you? he asked in an angry tirade that overshadowed the end of the summit. (...) Turkey on the other hand is a candidate country so why are you asking for these conditions, all these question marks?" Straattaal in een maatpak, niets minder. Ondertussen aan de andere kant van het kanaal. 300
prominente historici, waaronder Nial Ferguson (uitgehuwelijkt aan Ayaan) spreken zich uit voor
Remain, in een betoog waar Europa en EU als inwisselbare termen gebruikt worden. Tegelijkertijd kiest de Britse militaire
top brass kant van Brexit, en roepen hun personeel op om
Leave te stemmen. Enfin, de lui die geschiedenis opschrijven versus de lui die geschiedenis schrijven. Wij zouden het wel weten.
