Vrede is: elkaar pijn kunnen doen maar het simpelweg niet willen. Solidariteit ligt in het verlengde daarvan. Die staat bereikte west-Europa voor het eerst na '45. Dat was heel gezellig, en toen kwam de EU. Een onnodig elitair-ideologisch hobbyproject dat, gedreven door verveling en hubris, deze vrede nog eens extra wilde consolideren door een politiek-monetaire unie. Dat was een vergissing. Een beetje als die fantastische minnares die u opzoekt wanneer het u zint, die vervolgens ineens in gemeenschap van goederen met u wil trouwen. Dan is de leuk er wel van af. En zoals in veel relaties wordt het karakter ervan meer krampachtig en dwangmatig naarmate de relatie verslechtert. Kijk die Britten en Fransen nou bijvoorbeeld eens. Eerst was het slechts de
burgemeester van Calais die het riep. Inmiddels is het ook de Franse
minister Emmanuel Macron die het zegt. "
Als Groot-Brittannië uit de Europese Unie stapt, houdt Frankrijk vluchtelingen niet meer tegen die het Kanaal willen oversteken bij Calais." Of wat te denken van Merkel, die
zegt "
Als een land [Oostenrijk - red.] zijn grenzen sluit, lijdt een ander land hieronder - dat is niet mijn Europa." En dat terwijl het juist landen op de route tussen Islamië en Duitsland zijn, die lijden onder het feit dat Merkel haar grenzen met een islamitische lokroep opengooide. En dan nog alle monetaire crisissen, die we voor het gemak een beetje zijn vergeten omdat verdronken Aylans op Turkse stranden net wat meer tot de verbeelding spreken. Maar ook hierin zet de EU Europese landen meer dan ooit tegen elkaar op. Burgers van het fiscaal zindelijke Noordwest-Europa worden gedwongen miljarden te vergooien aan fiscaal geretardeerde staten als Griekenland. Daar tegenover staat dat Griekenland wordt gedwongen een fiscaal beleid te voeren dat op geen enkele manier verenigbaar is met hun begrotingscultuur. Nu haten wij de Grieken, en vice versa. Dit is tot wat Europese solidariteit verworden is. En dat allemaal onder die blauwe vlag met meer sterren dan 'em lief is.
