Geenstijl

Op 23 juni mogen de Britten naar de stembus voor een referendum over de vraag of het Verenigd Koninkrijk bij de Europese Unie moet blijven, yay or nay. Premier David Cameron heeft afgelopen week een deal uit het Europese vuur gesleept die zijn volk moet overtuigen om in de EU te blijven, maar diverse prominenten maken zich hard voor een Brexit - en niet alleen Nigel Farage. De populaire burgemeester van Londen en partijgenoot van Cameron, Boris Johnson, gaat pleiten voor een Britse exit uit de de EU. Zijn vrouw ging hem al voor. Ook de Britse minister van Justitie, Michael Gove, eveneens een lid van Camerons Conservative Party, is openlijk voorstander van een Brexit. In de Nederlandse media gaan we de komende maanden vooral veel eenzijdige berichtgeving meemaken vanuit de Eurofiele gedachte dat de Britten moeten blijven, dat de Britten het in hun eentje niet zullen redden, dat een Brexit economische schade op zal leveren en dat het licht uit gaat in Europa als Engeland voor soevereiniteit en zelfbeschikking kiest. Zeg maar wat er ook gebeurde toen GeenPeil een referendum afdwong om meer inspraak in de democratie en ons bestuur te eisen. Minister Gove schreef dit weekend een pragmatisch liberaal pleidooi waar waarin hij afrekent met die starre Eurofiele dogmatiek en waarin hij een Brexit juist als vooruitgang presenteert. We hebben zijn tekst vertaald, want waar Engeland staat, zou je net zo goed Nederland kunnen lezen - maar er is hier te lande geen regeringslid dat de moed heeft om de Europese gedachte uit te dagen. Daarom wijken we, net als medio vorige eeuw, maar weer uit naar Engeland voor de zoete geur van vrijheid en zelfbeschikking. Michael Gove legt uit waarom hij voor een Brexit pleit Al wekenlang worstel ik met de moeilijkste keuze van mijn politieke loopbaan. Maar moeilijke keuzes maken is waar politici voor betaald worden. Niemand wordt gedwongen om het parlement in te gaan, niemand wordt verplicht om een ministerschap op zich te nemen. Als je die rollen op je neemt, wat een groot privilege is, neem je daarmee grote verantwoordelijkheden op je schouders. Ik werd aangemoedigd door David Cameron om voor het parlement te kiezen en hij heeft me de kans gegeven om te dienen in wat ik zie als een goede, hervormende regering. Ik denk dat hij een uitstekende premier is. Er is, zover ik kan zien, slechts één belangrijk onderwerp waarop we van mening verschillen. En dat is de toekomst van het Verenigd Koninkrijk in de Europese Unie. Het pijnigt me om het oneens te moeten zijn met de premier op om het even welk onderwerp. Mijn instinct zegt me dat ik hem in voor- en tegenspoed moet steunen. Maar ik ik kan niet onder de keuze uit die de premier ons allen heeft voorgelegd. Over een paar maanden krijgen we allemaal de keus om te beslissen of het VK in de Europese Unie moet blijven, of dat we moeten vertrekken. Ik ben van mening dat ons land vrijer, eerlijker en beter af zou zijn buiten de Europese Unie. En dat ik, op dit beslismoment, niet trouw zou zijn aan mijn eigen overtuigingen als ik op dit moment niet eerlijk zou zeggen wat ik geloof.

Ik wil geen afbreuk doen aan de toegewijde inspanningen van de premier om een betere deal voor Groot-Brittanië te bedingen. Hij heeft met moed en vasthoudendheid onderhandeld. Maar ik denk dat het VK sterker is buiten de EU. Het recht om een regering te wisselen Mijn uitgangspunt is simpel. Ik geloof dat de bestuurlijke keuzes die ons leven bepalen, de wetten waar we allemaal aan moeten gehoorzamen en de belastingen die we allemaal moeten betalen moeten worden bepaald en vastgesteld door de mensen die we zelf kiezen, en die we buiten kunnen gooien als we verandering willen. Als je macht verstandig wil toepassen, en als je corruptie en zelfgenoegzaamheid wilt voorkomen, dan moet je het publiek in verkiezingstijd het recht geven om wetten te veranderen en regeringen te wisselen. Ons lidmaatschap van de Europese Unie belemmert ons om grote delen van de wet te wijzigen en blokkeert het maken van vrije keuzes over zaken die invloed hebben op al onze levens. Wetten waarmee burgers in dit land bestuurd worden, worden bepaald door politici uit andere landen waar we nooit op gestemd hebben en die we niet kunnen afzetten. We kunnen onze boosheid botvieren op gekozen volksvertegenwoordigers in Westminster, maar wie er ook in de regering in Londen zit, kan de btw niet verwijderen of verlagen, kan geen staalfabriek steunen in zware tijden, kan niet de huizen bouwen die we nodig hebben en waar we ze nodig hebben, en mag geen individuen die hier niets te zoeken hebben het land uitzetten. Ik ben van mening dat dit moet veranderen. En ik geloof dat zowel de lessen uit ons verleden als de ontwikkeling van de toekomst naar een niet te stuiten pleidooi voor verandering leiden. De mogelijkheid om te kiezen wie ons bestuurt, en de vrijheid om wetten die ons niet aan staan te wijzigen, zijn in het verleden veiliggesteld door radicalen en liberalen, die de macht van onaantastbare regenten afnamen en in de handen van het volk legden. Als gevolg van hun toewijding hebben we een systeem ontwikkeld - en geëxporteerd naar naties zoals de Verenigde Staten, India, Canada en Australië - van democratisch zelfbestuur dat tot vrede en voorspoed voor miljoenen mensen heeft geleid. Onze democratie doorstond de tand des tijds. We toonden de wereld wat een vrij volk kan bereiken als het de vrijheid krijgt om zichzelf te besturen. De EU is een bewezen mislukking In Groot-Brittanië werd de moderne juryrechtspraak bedacht, we richtten het eerste vrije parlement op, we verzekerden dat niemand willekeurig kan worden opgesloten in opdracht van een grillige overheid, we dwongen onze leiders om te erkennen dat ze besturen met toestemming van het volk en niet vanuit een verworven of geclaimde rechtspositie, we voerden de wereld aan in het afschaffen van de slavernij, we zorgden voor vrij onderwijs voor allen, een verzorgingsstaat, het ziekenfonds van de National Health Service en een publieke omroep die wereldwijd gerespecteerd wordt. In contrast met die wapenfeiten, en niettegenstaande de idealen van de oprichters van de Europese Unie en de goede intenties van zo veel leiders, heeft de EU op veel fronten bewezen een mislukking te zijn. De euro heeft tot economische misère geleid voor de armste Europeanen. De reglementen van de Europese Unie hebben voor diepgewortelde massawerkloosheid gezorgd. Het immigratiebeleid van de EU heeft mensensmokkelaars in de kaart gespeeld en tot kampementen vol wanhopige vluchtelingen aan onze grenzen geleid. Verre van het bieden van veiligheid in een onzekere wereld, zijn de beleidsmaatregelen van de EU een bron voor instabiliteit en onveiligheid geleid. Prikkeldraad snijdt wederom kris-kras door het continent, historische spanningen tussen landen als Duitsland en Griekenland zijn weer aan de oppervlakte gerezen en de EU is onmachtig gebleken in het te lijf gaan van de huidige crises in Libië en Syrië. Het voormalige hoofd van Interpol zegt dat het binnengrenzenbeleid van de EU nog het meeste lijkt op ‘het ophangen van een welkomstbordje voor terroristen’ en Scandinavische landen die zich ooit zo trots beriepen op hun openheid, zijn zich aan het afsluiten. Al deze factoren, gecombineerd met volkswoede over het tekort aan politieke rekenschap, hebben extremisme aangewakkerd - waardoor extreem-rechtse partijen op het gehele continent nu sterker zijn dan ooit sinds de jaren ‘30 van de vorige eeuw. Analoge unie De EU is een instituut dat in het verleden geworteld is, en het heeft bewezen dat het niet in staat is om hervormingen te faciliteren die het hoofd kunnen bieden aan de grote technologische, demografische en economische uitdagingen van onze tijd. Het systeem is ontwikkeld in de jaren ’50 en ’60 en net zoals andere installaties uit die tijd die toen zo modern leken, van torenflats tot telexen, is het nu hopeloos achterhaald. De EU probeert alles te standaardiseren en reguleren, waar het juist diversiteit en innovatie zou moeten aanmoedigen. Het is een analoge unie in een digitaal tijdperk. De EU is zodanig ingericht dat het de macht en de controle bij de elites houdt, in plaats van bij het volk. Ondanks dat we buiten de eurozone verkeren, zijn we toch onderworpen aan een ongekozen Europese Commissie die dagelijks nieuwe wetten genereert, en aan een ontoerekenbaar Europees Hof in Luxemburg dat haar juridische bereik wekelijks uitbreidt, waarbij het zich steeds vaker beroept op het Verdrag van Lissabon uit 2009 (de ‘Europese Grondwet’), die de EU meer macht en reikwijdte geeft dan ooit tevoren. Deze groeiende EU-bureaucratie is een handrem op elk maatschappelijk vlak. De wetten van de EU dicteren alles van het maximale formaat voor flessen olijfolie (vijf liter) tot de afstand die huizen moeten hebben van heide, om te voorkomen dat huiskatten op vogels gaan jagen (vijf kilometer). Los bezien zijn deze regels wellicht komisch. Maar gezamenlijk, en het zijn er tienduizenden, staan zij creativiteit, groei en vooruitgang in de weg. Regels als de EU's klinische test-richtlijn heeft de ontwikkeling van nieuwe medicijnen tegen vreselijke ziektes geremd, en de ECJ-bepalingen omtrent het data-bescherming-dossier bemoeilijken de groei van internetbedrijven. Als minister heb ik honderden EU-regels op mij bureau zien verschijnen, waarvan er geen een door het Britse parlement aangevraagd was, waarvan er geen een ons vrijer, rijker of rechtvaardiger maakte, en die niet meer door mijzelf of andere Britse politici aangepast konden worden. De Britse overheid is geen baas meer in eigen land Het is moeilijk te overschatten in hoeverre de EU een minister ervan weerhoudt de zaken uit te voeren waartoe hij verkozen is, of hoe de EU een minister ervan weerhoudt zijn inschattingsvermogen te gebruiken om te bepalen wat het beste plan van aanpak voor het volk van dit land is. Ik had al lange tijd zorgen over ons lidmaatschap van de EU, maar de ervaring met regeren heeft mijn overtuiging dat we moeten veranderen alleen maar gesterkt. Elke dag wordt een minister verteld: 'Ja minister, ik begrijp het, maar ik ben bang dat dit tegen EU-regelgeving in is.' Ik weet het. Mijn collega's in de regering weten het. En het Britse volk zou het ook moeten weten. Uw overheid is, uiteindelijk, niet de baas over honderden dossiers die er zeer toe doen. Door de EU te verlaten kunnen wij de touwtjes terug in handen nemen. Inderdaad, wij kunnen de rest van Europa laten zien hoe te floreren. In plaats van bitter en afgunstig te mopperen en klagen over de zaken die we niet kunnen veranderen, kunnen we een optimistisch, vooruitstrevend en daadwerkelijk internationalistisch beleid vormgeven, als alternatief voor de weg die de EU is ingeslagen. We kunnen leiderschap tonen. Net als de Amerikanen die hun onafhankelijkheid uitriepen en nooit meer achterom keken, kunnen wij een voorbeeld worden van wat een inclusieve, open en innovatieve democratie kan bereiken. We kunnen de miljarden die we aan de EU geven - geld dat wordt vergooid aan grootse parlementaire gebouwen en bureaucratische idioterie - terugnemen, en dit investeren in techniek, wetenschap, scholen en leergelegenheden. We kunnen ons ontdoen van de regelgeving die grote bedrijven gebruiken om concurrentie te vernietigen, en in plaats daarvan nieuwe start-ups en creatief talent steunen. We kunnen handelsovereenkomsten en partnerschappen sluiten met naties over de hele wereld, en ontwikkelende landen helpen groeien en profiteren van snellere en betere toegang tot nieuwe markten. De EU is bang voor autonoom Brits succes We zijn 's werelds vijfde economie, met de beste strijdmacht van welke natie dan ook, meer Nobelprijzen dan welk Europees land dan ook, en de meeste topuniversiteiten van Europa. Onze economie is dynamischer dan de eurozone, we hebben de meest aantrekkelijke hoofdstad ter wereld, de grootste "soft power" en wereldwijde invloed van alle landen, en een leidende rol in zowel de NAVO als de VN. Zijn wij werkelijk te klein, te slap en te machteloos om een succesvol zelfbestuur te voeren? Integendeel, de reden dat EU-bureaucraten zich tegen ons vertrek verzetten is dat zijn bang zijn dat ons succes buiten de EU alleen maar de schaal van hun mislukking zal belichten. Deze kans krijgen wij in onze levens mogelijk nooit meer. Dat is waarom ik bij mijn principes blijf, en de kans grijp die dit referendum biedt om de EU - een instituut dat vast zit in het verleden - te verlaten, om een betere toekomst te omarmen. Michael Gove Lord Chancellor Secretary of State for Justice BRON