Afgelopen week koos de parlementaire pers weer hun politicus van het jaar. Het malle
lijstje, waarop zelfs de naam van Angela Merkel prijkt, onderstreepte weer eens hoe ongezond warm de banden tussen pers en politiek zijn aan het Binnenhof. Als winnaar kwam Klaas Dijkhoff uit de bus, het gesjeesde VVD-Kamerlid dat zichzelf begin dit jaar plotsklaps als staatssecretaris van Veiligheid en Justitie terug vond nadat het duo Opstelten & Teeven struikelde over witswasfraude met een drugscrimineel. Is Dijkhoff een terechte keuze? De jonge Bredanaar is ontegenzeggelijk ambitieus. IJdel, ook. Klaas wil opvallen. Sinds hij staatssecretaris is, is hij zeker 10 centimeter gegroeid. Immer strak in het pak, vaak in opvallend blauw, schrijdt hij over het Binnenhof. Altijd een suave baardje, soms een opvallende wijze bril -
peacocking, heet dat in versierderstermen, en de parlementaire pers zwijmelt ervan. Dijkhoff is een charmeur met een missie: ooit wil hij misschien wel partijleider worden. Sinds begin dit jaar zit hij op de
fast track, zo veel is zeker, en aan de oppervlakte speelt hij de opportunistische rol van rijzende ster met verve: als lokaal raadslid in Breda was hij nog uitgesproken
tégen de komst van een azc, als staatssecretaris verhandelt hij ze per dozijn.
Maar de inhoud, die blijft nog behoorlijk achter. Zijn zwaarste dossier is immigratie en vluchtelingenopvang. In een dappere poging om politieke moed te tonen, waagde hij zich persoonlijk in Oranje om een belofte te breken en de opvang te verdubbelen, naar tien keer het inwonertal van het Drentse gehucht. Een beginnersfout, want in de oproer die ontstond moest hij met zijn staart tussen de benen vluchten in zijn dikke BMW. De vrouw die haar onmacht probeerde af te reageren door zijn auto te beschimpen, moest dat met een gebroken elleboog bekopen - een feit waarvoor Dijkhoff nooit een kaartje heeft gestuurd, laat staan excuses voor heeft aangeboden.
Als staatssecretaris van Wir Schaffen Das & VVD Vastgoedhandel is Dijkhoff indirect verantwoordelijk voor de onrust in Steenbergen en de oproer in Geldermalsen. Het opengrenzenbeleid van de VVD zet kleine kernen voor voldongen feiten, vaak zonder inspraak, terwijl VVD-vakantieparkbeheerders miljoenen verdienen aan de COA-kampementen. Dijkhoff verzorgt dit jaar opvang, voedsel en asielprocedures voor meer dan 70.000 vluchtelingen, migranten, opportunisten en gelukszoekers uit (met name) het Midden-Oosten en Afrika. Ook voor hen zijn er
fast tracks: Dijkhoff passeert tienduizenden sociale huurwachtlijsters en belooft zo snel mogelijk zo veel mogelijk woonruimte voor asielzoekers die een verblijfsstatus krijgen. Miljarden kost het, maar Dijkhoff schaft das. Wat Dijkhoff niet schaft, is het en daarna-gedeelte. Tienduizenden mensen uit landen en culturen waar de woorden democratie en rechtsstaat niet in het woordenboek staan - als ze dat al hebben, want in de meeste van die landen hanteren ze überhaupt maar één boek. Vrouwenrechten, homogelijkheid en verzorgingsstaat staan daar eveneens niet in - maar van dat laatste hebben ze wel allemaal gehoord.
Het sarcasme daargelaten: Klaas Dijkhoff heeft geen begin van een antwoord op de vraag hoe deze mensen moeten integreren in de Nederlandse samenleving. Hoe komen deze mensen aan een baan in een land met een miljoen werklozen, en hoe krijgen ze anders hun inkomen, hoe halen ze hun taal- en onderwijsachterstand in, hoe wordt in hun (medische) zorg voorzien en is het naar het Arabisch vertaalde kopietje van de Grondwet dat ze van minister Plasterk meekrijgen voldoende voor écht begrip van de normen en waarden van een vrije westerse samenleving? Dijkhoff heeft helemaal
nergens een antwoord op. In het verleden behaalde resultaten met (islamitische) allochtonen doen het ergste vermoeden - maar Klaas blijft lekker COA-kampen neerzetten terwijl hij zelfs weet te
polderen met geïmporteerde
kindbruidjes - misschien wel de walgelijkste daad van een politicus dit jaar.
Dus, is Dijkhoff een terechte politicus van het jaar? Als opportunisme, carrièredrift en uiterlijk vertoon de voorwaarden zijn en als alleen zijn bestuurlijke acties op korte termijn meetellen in het juryrapport, dan was hij inderdaad een goede kandidaat. Het is echter wel uitermate pijnlijk om te constateren dat de parlementaire pers zich door dergelijke oppervlakkigheden zo makkelijk om de Hofvijver laat leiden. Of laten zij zich ook te veel leiden (en de naam van Merkel op hun lijstje versterkt dit vermoeden) door de empathische ketelmuziek van het Wir Schaffen Das-complot?
