Geenstijl

Discussie en debat, mooi spul is dat in tijden van gillende paniek, doodsangsten, NSB-gedrag en algehele hysterische heethoofdigheid. Sommigen houden hun koppie d'r bij en gaan op nuchtere wijze in op de achterliggende dingen die achter de dingen liggen. Zoals Ahmed Aarad, zaterdagavond. En vandaag geven we ruim baan aan reaguurder Russells Teapot, die een gedegen tegenanalyse opgetijpt heeft. Bij dezen, hieronder, van ons voor u. Veel leesplezier! Ahmed Aarad schreef zaterdagavond een interessante brief, waarin hij middels een respectvol en inhoudelijk betoog zijn visie op het fenomeen van islamitisch terrorisme deelde. Een grote verademing in vergelijking met de razende scheldpartijen waar het huidige maatschappelijke “debat” grotendeels uit bestaat. Op een aantal zaken ben ik het roerend met Aarad eens, zoals zijn oproep om te stoppen met het steunen van schurkenstaten als Saoedi Arabië, of blind te vertrouwen op de effectiviteit van massasurveillance. Desondanks zijn er toch een aantal vlakken waarop ik denk dat Aarad het bij het verkeerde eind heeft, of te eenvoudig conclusies trekt. Daarom heb ik de volgende brief geschreven als antwoord op zijn betoog. 1. Grenzen dichtgooien helpt niet. Aarad stelt dat dat de voorgestelde oplossing van Wilders en Le Pen, het dichtgooien van de grenzen, een schijnoplossing is. Immers, betoogt hij, vóór Schengen was er ook een illegalenprobleem en werd er ook drugs gesmokkeld. Dit is de drogreden van de perfecte oplossing, waarin gesteld wordt dat, omdat een oplossing niet absoluut perfect werkt, het dus helemaal niet werkt. Dat is natuurlijk een misvatting. Als grensbewaking 8 terroristen stopt en er 2 doorlaat is het nog altijd effectief; immers, zonder deze grensbewaking waren alle 10 de terroristen het land binnengekomen. Mocht iemand twijfelen aan de effectiviteit van grensbewaking, het veiligheidshek van Israël is een doorslaand succes en heeft tientallen Israëlische levens gered. Grensbewaking heeft wel degelijk potentie.

2. De probleemgroep onder de moslims is heel erg klein, dus slechts een hele kleine minderheid is gevoelig voor radicalisering. Aarad betoogt vervolgens dat “alle islamitische terroristen de afgelopen vijftien jaar” te herleiden zijn op het wahabisme, dat ook bekend staat als “salafisme.” Over deze groep stelt hij: “Deze ideologie heeft wereldwijd rond de vier miljoen volgelingen. Op een totaal van ruim anderhalf miljard moslims is dat dus een heel kleine beweging.” Goed nieuws toch? Het is een kleine, verwaarloosbare minderheid van minder dan een procent! Helaas klopt dit van geen kant. A. Beide bronnen die Aarad hier geeft gaan slechts over de hoeveelheid wahabisten in de Golfstaten, níet over de gehele islamitische wereldbevolking. Landen als Nigeria (waar het wahabistische Boko Haram huishoudt, de dodelijkste terreurgroep ter wereld) en Syrië (met die andere wahabistische terreurgroep) zijn dus niet meegenomen in deze cijfers. Sterker nog, de zes landen met de grootste moslimbevolkingen ter wereld (Indonesië, Pakistan, India, Bangladesh, Egypte en Nigeria) ontbreken alle zes in de cijfers die Aarad aanhaalt. Deze cijfers zeggen dus niets. Schattingen over het aantal wahabisten/salafisten wereldwijd ligt rond de 50 miljoen. Dat is ruim twaalf keer zoveel als de vier miljoen van Aarad. B. De stelling dat “alle terroristen de afgelopen 15 jaar te herleiden zijn op het wahabisme” is simpelweg onjuist; er zijn talloze niet-wahabistische terreurgroepen actief. Hezbollah is sjiitisch, evenals de staat Iran die deze groep wapens levert. Hamas is soennitisch, maar niet salafistisch, en is om die reden een vijand van IS. De Moslimbroederschap, waar Hamas uit voortkomt, is eveneens een tegenstander van het salafisme. De Taliban hangt de Deobandi-school aan, weer een andere stroming. Kortom, het is duidelijk dat radicalisme en terrorisme in vele verschillende stromingen binnen de islam terug te vinden zijn en dus zeker niet tot één groep te herleiden zijn, in tegenstelling tot wat Aarad suggereert. De grote gemene deler van al deze terreurgroepen is niet wahabisme; het is islam. En als we het hebben over hoeveel moslims wereldwijd terrorisme goedkeuren, cijfers tonen aan dat het terrorisme van Hezbollah en Hamas de steun geniet van honderden miljoenen moslims wereldwijd, hoewel het wahabistische Al Qaeda inderdaad impopulair is, zoals Aarad aangaf. Natuurlijk, dat doet niets af aan het feit dat er óók honderden miljoenen goedwillende moslims zijn die terrorisme en geweld verafschuwen, maar Aarad’s stelling dat moslims niet gevoelig zijn voor radicalisering “omdat ze het wahabisme haten” klopt niet. Radicalisme is een probleem binnen de gehele islam, niet slechts binnen een piepkleine minderheid die eigenlijk weinig met de islam te maken heeft. 3. Bommen gooien helpt niet Aarad stelt: “Iedere drone-aanval op een terrorist in Pakistan, Jemen of Irak baart een stroom aan nieuwe fanatici.” Dit is iets wat ik vaak hoor, als we terroristen doodschieten, komen er alleen maar meer en wordt het alleen maar erger. Dit wordt vaak verkondigd alsof het een absolute waarheid is, waar geen discussie over kan bestaan. Waarom eigenlijk? Je zou denken dat het aantal terroristen uiteindelijk beperkt is. Het is niet alsof rotsen en bomen spontaan in terroristen veranderen om de verliezen aan te vullen. Moet ik geloven dat vriendelijke, goedwillende moslims bloeddorstige fanatici worden omdat elders op de wereld terroristen worden neergeschoten? De “nieuwe fanatici” waar Aarad van spreekt, zijn veel waarschijnlijker fanatici die er al lang waren. Onderzoek toont ook aan dat het uitschakelen van kopstukken van terroristische groeperingen door middel van militaire acties wel degelijk een effectieve methode is om deze groeperingen op de knieën te krijgen. Dit is uiteraard een compleet ander verhaal als je burgers gaat bestoken op begrafenissen en bruiloften. Niemand kan ontkennen dat dát averechts werkt, omdat je dan voorheen neutrale burgers bij de oorlog betrekt. Maar dat is een gevolg van het falende dronebeleid van de Amerikanen, het doet er niets aan af dat militaire acties wel degelijk kúnnen helpen. Immers, als het doden van fanatici alleen maar tot meer fanatici leidt, dan zouden de geallieerden nooit door middel van oorlog de nazi’s op de knieën hebben gekregen. Ik bedoel hiermee natuurlijk niet te zeggen dat bommen de absolute oplossing zijn, want zoals Aarad ook al aangeeft is de Amerikaanse oorlog in Irak een geweldige tragedie voor de Iraakse bevolking en heeft het veel meer problemen veroorzaakt dan opgelost. Maar om bij voorbaat te stellen dat het niet kán werken, is ook niet juist. 4. Terrorisme komt door Westers ingrijpen in het Midden Oosten Aarad stelt dat we “moeten erkennen dat ons beleid in het Midden-Oosten heeft gefaald en heeft geleid tot een stijging in het aantal extremisten en het gevaar dat zij vertegenwoordigen.” Is terrorisme in opkomst de laatste jaren? Dat klopt inderdaad, zoals de bronnen die Aarad citeert ook aangeven. Maar waar komt dat door? In de linkse media wordt vrijwel uitsluitend gewezen naar de Amerikaanse inval in Irak, maar dat is veel te simplistisch. In landen als Irak en Afghanistan kun je het als directe oorzaak aanwijzen, maar het is toch echt de Arabische Lente die de directe aanleiding is geweest voor de onlusten in Tunesië, Libië, Egypte en Syrië. IS kon voet aan de grond krijgen in Syrië toen er al twee jaar een burgeroorlog gaande was, het is niet alsof IS de burgeroorlog tegen Assad heeft veroorzaakt. En wat te denken van de terreur van Boko Haram in Nigeria, van Al Shabaab in Somalië, van de islamisten in Mali? Of de vele aanslagen in India? Allemaal veroorzaakt door wat Amerika duizenden kilometers verderop doet? Laten we vooral niet vergeten dat de huidige Amerikaanse inmenging in het Midden Oosten een reactie was op islamitisch terrorisme, níet andersom. Als terrorisme wordt veroorzaakt door westerse bommen op het Midden Oosten, waar was 9/11 dan een reactie op? De motieven voor die aanslagen gaan hoofdzakelijk over politieke steun voor bepaalde groepen en landen in het Midden Oosten, het is niet alsof Amerika op dat moment ergens islamitische landen aan het binnenvallen, bombarderen of bezetten was. Kortom, er zijn vele factoren die hebben geleid tot de huidige stijging in het aantal extremisten. Westers ingrijpen is er slechts één van en lang niet de voornaamste. Aarad geeft in zijn betoog niet duidelijk aan hoe hij ons buitenlands beleid zou willen wijzigen, anders dan het stoppen van het financieren van wahabistische dictaturen, waar hij natuurlijk groot gelijk in heeft. Maar hoe om te gaan met IS? Eén ding is zeker, het probleem gaat niet weg als we het Midden Oosten maar in haar sop gaar laten koken, hoe aantrekkelijk dat idee ook is. Dat weten we al sinds 9/11. 5. Radicalisme onder Europese jongeren is het gevolg van uitzichtloosheid en discriminatie Aarad stelt dat “het falen van België en Frankrijk in het bieden van perspectief aan jonge moslims rechtstreeks bijdraagt aan hun radicalisering.” Dit is een bekend argument, maar het feit blijft dat buitengewoon veel terroristen, zowel uit Europa als uit het Midden Oosten, hoog opgeleid zijn, een baan en woning hebben en een goede uitgangspositie hebben in de maatschappij. Dat was het geval voor New York, Londen en ook vorige week in Parijs. Het profiel van kansloze, gemarginaliseerde en perspectiefloze jongeren strookt niet met wat we weten van moslimterroristen. “Terroristen zijn niet om te turnen met een baan” zei Ahmed Aboutaleb ook al in februari. Natuurlijk is het mogelijk dat factoren als armoede, uitzichtloosheid en discriminatie jongeren kúnnen radicaliseren, maar een hoofdreden kan het niet zijn, anders zou het profiel van de gemiddelde terrorist er compleet anders uitzien. Aarads oproep om aanpakken van de uitzichtloosheid van moslimjongeren in Europa is nobel en verdient steun, maar we moeten onszelf niet voor de gek houden dat we daarmee veel terrorisme gaan voorkomen. Het zijn niet hun sociaal-economische achtergronden waardoor terroristen worden gekenmerkt, niet in Europa, niet in het Midden Oosten. Het zijn hun ideologische achtergronden. Wat succesvolle, intelligente en “hele gewone” islamitische jongeren ertoe drijft om zichzelf op te blazen blijft natuurlijk een hele lastige vraag. Die vraag kunnen we alleen beantwoorden als we proberen om onszelf in hen te verplaatsen en te ontdekken wat hen drijft en hen motiveert. En daar zullen we nooit in slagen als we bij voorbaat de factor uitsluiten die door deze jongeren zelf als hoofdmotief wordt aangevoerd: hun islamitische geloofsovertuiging. Russells Teapot