Het jaarlijkse salaristopic dat BUMA/Stemra-klootzakje Hein van der Ree wist dat zou komen. 2012:
drie ton. Iedereen boos. 2013:
VIER ton. Iedereen nog bozer. En afgelopen jaar, in 2014:
VIERHONDERD ZEVEN EN VEERTIG DUIZEND EURO BELASTINGGELD. Tweeëneenhalf keer de ministersnorm, het plafond dat Fred Teeven (lol) vaststelde voor grotesk graaiende Bumabaasjes.
Maar dat half miljoen is nog niet het ergste. Van der Ree is namelijk BOOS. Van der Ree wil MEER. Van der Ree wil dat de polletiek met z'n poten van zijn poet afblijft. En dus wil Van der Ree de Staat voor de rechter slepen om voor zijn supersalaris te vechten. Het is alsof Van der Ree een feestje viert in zijn eigen huis en de stereo steeds verder open draait. Als de buren dan klagen, stuurt hij ze een boze brief dat ze hun bek moeten houden en dat hij de muziek volgend jaar nóg harder zet. Van der Ree vindt namelijk dat "zijn persoonlijke belangen worden geschaad" door een salarisplafond. Waarbij 'persoonlijk belang' dus betekent: exorbitante levensstijl, peperdure auto en dito huis op A-locatie. De uitvoering van zijn werk (grofweg: een eeuwenoude auteurswet handhaven met boetes, belastingen en dreigbrieven) staat hier volkomen los van. Heintje doet het niet voor de liefde voor muziek, maar
for the love of money. BUMA-bestuursbaas Leo de Wit denkt wél in het zakelijk belang van de auteursmaffia en smeekt Graai van der Raaf om zijn zaak niet door te drukken omdat het 'voor BumaStemra ongunstige publiciteit zal genereren'. (Bij dezen, Leo.) Maar Van der Roof zal 'm waarschijnlijk niet horen. Zijn eigen kassa
rinkelt te hard.
