Voorheen stond de moeder van staatssecretaris Van Rijn (zorg)
tot haar enkels in de urine. Dat was behoorlijk
genant. En uiteraard bleek de moeder van Van Rijn niet de enige te zijn. Bejaardentehuizen in Nederland bleken een soort
Hunger Games, waarin alleen de sterksten op menswaardige wijze overleven. En dat zijn er niet zoveel, op die leeftijd. Nu is er goed nieuws. Hoogstpersoonlijk heeft Martin van Rijn er voor gezorgd dat het in ieder geval
voor zijn moeder goed geregeld is. Sympathiek, die persoonlijke aandacht van de staatssecretaris van Zorg voor één specifiek bejaardentehuis. Nu de alle andere nog. Daarvoor lanceerde Van Rijn een reddingsplan. Met een uniek uitgangspunt: de bewoners van tehuizen
staan centraal. Wow. Geniaal. Alsof we de staatssecretaris van onderwijs horen zeggen dat leerlingen voortaan centraal moeten staan in het onderwijs. Oftewel: dat zegt geen reet. En dat blijkt ook. Er is
veel kritiek op het plan. Plannen kunnen nog zo zorgzaam zijn, als het kabinet intussen de zorg kapot bezuinigd heb je er geen reet aan en neemt de werkdruk voor de onderbetaalde verzorgers meestal alleen maar toe. Alles draait om geld. Dat kun je met geen idealistische plannen, zalvende woorden of
rooskleurige reclamespotjes compenseren. De enige manier om kwalitatieve zorg (en onderwijs) te krijgen, is niet bezuinigen, maar geld in die sectoren pompen. Omdat we het waard zijn. Harde knaken naar zorg (en onderwijs), Martin. Want mooie woorden en plannen van een politicus, daar koopt niemand wat voor.
