Geenstijl

Bovenstaand een kort fragment uit de tijd dat presidenten nog presidenten waren en uit het hart spraken. Reagan spreekt over de strijd tegen het Sovjet-communisme, maar zijn boodschap is tijdloos en universeel toepasbaar. Hij vat de enige doctrine samen die werkt zolang het einde van de geschiedenis niet is bereikt: peace through strength. Hij vraagt zich af waarom zoveel landgenoten niet bereid zijn ten strijde te trekken voor vrijheid: "If nothing in life is worth dying for, when did this begin? Just in the face of this enemy? Or should Moses have told the children of Israel to live in slavery under the Pharaos? Should Christ have refused the cross? Should the patriots at Concord Bridge have thrown down their guns and refused to fire the shot heard ’round the world? The martyrs of history were not fools, and our honoured dead who gave their lives to stop the advance of the Nazis didn’t die in vain." Frankrijk heeft zowel percentueel en absoluut de grootste islamitische populatie van Europa. Het verkeert al ongeveer een decennium in staat van laag intense latente burgeroorlog. Hoe meer moslims erbij komen en zich concentreren in enclaves, hoe manifester deze burgeroorlog wordt. "We love death as you love life" is het credo van Al-Qaida en consorten. Ook de "gematigde" en in Frankrijk zeer invloedrijke Moslimbroederschap heeft als leus: "Allah is our objective. The Prophet is our leader. Qur'an is our law. Jihad is our way. Dying in the way of Allah is our highest hope." Die mentaliteit ademt strijd- en bovenal sterfbereidheid. Was de Charlie Hebdo redactie bereid te sterven voor hun vrijheid? Zeker, zij waren bereid het risico te lopen. En Stephane Charbonnier zei het zelfs letterlijk: "I rather prefer to die than live like a rat." Maar zouden zij, wanneer zij voor de keus werden gesteld, nogmaals bewust kiezen voor het westerse martelaarschap? Dat is maar zeer de vraag. Heel veel moediger dan die betreffende redactie worden Europeanen eigenlijk niet. Het is allemaal leuk en aardig van achter de tekentafel of laptop. Maar wat als vijandelijke operators met scherfvesten en Kalasjnikov's door de twee beveiligingsagenten met handwapens heenlopen alsof ze niet eens bestaan, hun deuren intrappen, hun namen roepen, hen identificeren en een gloeiende loop op de slaap zetten? Zouden zij dan, "als zij alles over zouden mogen doen" precies hetzelfde bestaan leven dat wederom tot deze executie zou leiden? In naam van vrijheid? Of zou zelfs Charbonnier kiezen voor een rustiger en minder provocatief leven met zijn prachtige Jeannette?

Hans Teeuwen , Theo van Gogh en Ayaan Hirsi Ali bijvoorbeeld stelden ook voor vrijheid te willen sterven. Zeker, zij aanvaard(d)en het risico. Maar, zou Theo nogmaals aan Bouyeri's mes geregen willen worden? Zou Ayaan willens en wetens afscheid nemen van haar dochtertje? Zou Hans nooit meer in de Dumpert Top 5 willen? "Dan maar ik afgemaakt, oké, prima" zei Fortuyn. Maar zou hij zijn hondjes, zijn minnaars, zijn huis, zijn Daimler met chauffeur, zijn aanzien, zijn uiterlijk en zijn titel van professor, bewust nog een keer verruilen voor de kille tegels van het Mediapark? En zijn de overledenen onder hen eigenlijk wel gestorven voor de vrijheid, zoals iedereen dat zo braafjes zegt? Niet zozeer. Immers, is Nederland vrijer omdat Van Gogh het leven liet? Heeft Fortuyns dood de vrijheid van meningsuiting wezenlijk bevorderd? Zal Frankrijk vrijer worden omdat er een redactie in de koude grond ligt? Hun dood staat niet zozeer ten dienste van het bevorderen van vrijheid, maar is een hypermanifestatie van het proces waarin vrijheid verloren gaat. Zij zijn de gevallen soldaten die weigerden zich terug te trekken, terwijl hun heuvel veroverd werd. De hulptroepen waarop zij hoopten lieten het af weten en er lijkt geen breed gedragen intentie die heuvel ooit te heroveren. Zij zijn niets de slachtoffers van wat op dit moment een losing battle is. De culturele omslag die nodig is voor het daadwerkelijk laten prevaleren van vrijheid staat pas in zijn kinderschoenen. Wellicht dat de woede om hun dood aan deze omslag bij zal dragen. Maar ondanks de grote aantallen en visuele steunbetuigingen moet men het geheugen van het volk niet overschatten. De waan van de dag is vluchtig en hoogst sentimenteel van aard. "Kitsch causes two tears to flow in quick succession. The first tear says: How nice to see children running on the grass! The second tear says: How nice to be moved, together with all mankind, by children running on the grass!", zoals Milan Kundera dat beschreef. Als verdere geweldsincidenten uitblijven is Charlie Hebdo voor de overgrote meerderheid over een jaar niets meer dan een gemoedelijke herinnering aan de gezellige saamhorigheid op dat ene plein, tijdens die ene mars. Echter, Frankijks - en in het verlengde hiervan, Europa's - latente burgeroorlog zal onverminderd in stand blijven en de vijand zal op sluimerende wijze terrein blijven winnen. Bovengenoemde helden dien(d)en in Europa's vanguard en vormen een absolute uitzondering. Hoe zit het met hun gemiddelde continent-genoten? Beschaving boven persoon? Wij zijn de erfgenamen van een levensminnende beschaving. De vijand weet dat er een hemel is, wij hopen het hoogstens. De inflatie van de waarde van mensenlevens is op dit continent, in deze tijd, nog niet ingezet. Wij zijn individualisten, en het is maar zeer de vraag of we iets ontastbaars als "onze beschaving" belangrijker achten dan ons eigen persoon. Dit ondanks het feit dat diezelfde beschaving de enige reden is dat wij individualisten hebben kunnen worden. Moderne Europeanen zijn geen martelaren. We zijn individuele levensgenieters. Wellicht zal ooit blijken dat wij ons deze luxe niet langer kunnen veroorloven. Europa is haar oorlogscultuur kwijtgeraakt en leeft onder de vleugel van Uncle Sam's zeearend. Het boek "The monopoly of violence" geeft hier een mooie beschrijving van. Europese krijgsmachten zijn uiterst geweldsschuwe instituten geworden. De doctrine van het pacifisme viert er zijn hoogtijdagen, hoe tegenstrijdig dat ook klinkt. Dit heeft het gros van de moderne Europeanen gemaakt tot wat militair historicus Martin van Creveld "mannen zonder pit" noemt. Dit zijn "mannen die geen oorlogscultuur kennen en misschien zelfs het idee van zo'n cultuur volledig verwerpen. Zij weigeren om weerstand te bieden en zichzelf te verdedigen, hoe ze ook geprovoceerd worden. Zolang het vrede blijft, doen ze hun best om de andere kant op te kijken. En als het oorlog wordt, grijpen ze niet naar de wapens om te vechten, maar verschuilen zich, vluchten of bidden." (p. 471). Je hoort het Kensington nog zingen: "We won't go to wa-a-a-a-r." #NousSommesCharlie, en dat is allemaal leuk en aardig. Maar de echte strijd wordt geleverd tussen de gewapende incidenten door. Dat is waar er terrein gewonnen, of permanent verloren wordt. Zoals Alexander Hamilton zei: "a nation which can prefer disgrace to danger is prepared for a master and deserves one". Cartoons zijn beledigend, cartoonisten dood. Agenten zijn beledigend, agenten dood. Joodse winkels zijn beledigend, joden dood. Als wij toegeven, dan verdienen wij overheerst te worden. "Het gaat om uw kinderen, uw kleinkinderen, waar gaat het anders om?" C'est ça.