Geenstijl

Zweden is een soort naargeestig laboratorium waar al het slechte van de moderne tijd in overdrive samenkomt: feminisme, cultuur-relativisme, virulent links-extremisme, (inheemse-)mannenhaat, massa-immigratie, islam-knuffelarij enz. Welke sporen laat dit na op de psyche van Zweden? Een ruim jaar geleden vond er in Zweden een tragisch incident plaats: een zwangere islamitische vrouw werd door een inheemse man uitgescholden, mishandeld en haar hoofddoek werd afgetrokken. Deze daad zou in de hardste termen veroordeeld moeten worden, maar de Zweden gingen een stap verder. De ‘Hijab Outcry’ beweging ontstond. Talloze Zweden en prominente figuren toonden hun solidariteit met het slachtoffer door foto’s van zichzelf met een Hijab online te zetten. Deze actie zou op nog zich toegejuicht kunnen worden. Het wordt in zijn geheel echter een ander verhaal wanneer men bedenkt dat dezelfde Zweden geen enkele solidariteitsactie beginnen voor de talloze Zweedse meisjes die jaarlijks worden verkracht en mishandeld door islamitische mannen. VN Statistieken (zie onder ‘sexual violence’) stellen dat Zweden met jaarlijks 69 verkrachtingen per 100.000 inwoners op Zuid-Afrika na het hoogste aantal verkrachtingen ter wereld kent. Islamitische mannen zijn betrokken bij 77,6% van de verkrachtingen. Misschien is het de dus de moeite waard in het geval van de Zweedse ‘Hijab Outcry’ verder te kijken dan de morele superioriteit die de leden wilden etaleren en de solidariteit te zien voor wat het mogelijk echt is: angst.

Freud&co In de psychodynamica staat centraal dat de mens verdedigingsmechanismen kan hanteren om emoties, gedachten of neigingen buiten de bewuste beleving te houden wanneer het erkennen hiervan te sociaal onwenselijk is of teveel schade, ongemak of angst met zich mee zou brengen. Een bekend mechanisme is ‘reactie-formatie’, ook wel bekend als ‘overdekken met het tegendeel’. Dit mechanisme kan bijvoorbeeld in werking treden als een moeder diep van binnen niet kan, of wil, houden van een kind dat zij gebaard heeft – een sociaal hoogst onwenselijk gevoel – en deze vervolgens overdadig overlaadt met liefde en bescherming. Of bijvoorbeeld een man die zich ten diepste aangetrokken voelt tot andere mannen, en deze wensen overdekt met overdadige seksuele relaties met vrouwen en het veroordelen van andere heaumeau's. Het ‘Stockholm Syndroom’, dat ook behoort tot reactie-formatie, is het fenomeen waarin slachtoffers van hun daders gaan houden omdat verzet te schadelijk zou zijn. Dit gebeurt uit de (onbewuste) hoop dat deze getoonde liefde toekomstige mishandeling voorkomt. Zoals de Amerikaanse psycholoog Calvin S. Hall in 1954 schreef over reactie-formatie, toegespitst op reactieve liefde: “Reactive love protests too much; it is overdone, extravagant, showy, and affected. It is counterfeit, and usually easily detected. Another feature of a reaction formation is its compulsiveness. A person who is defending himself against anxiety cannot deviate from expressing the opposite of what he really feels. His love, for instance, is not flexible. It cannot adapt itself to changing circumstances as genuine emotions do; rather it must be constantly on display as if any failure to exhibit it would cause the contrary feeling to come to the surface.” De affectie en solidariteit die veel progressieve Zweden toonden richting het islamitische slachtoffer en daarmee naar de Zweedse islamitische gemeenschap, die in de afgelopen 14 jaar verdubbeld is, vertoont significante overlap met deze beschrijving van reactieve liefde. Islamitische ravage Zweden hebben alle reden de agressieve elementen van hun islamitische populatie te vrezen: er bestaan de facto islamitische enclaves in grote Zweedse steden als Malmö en wanneer islamitische eisen niet worden ingewilligd, schuwen zij bruut geweld beslist niet. Ondertussen hebben de instituties van de Zweedse samenleving zichzelf dusdanig verzwakt door een verstikkende politieke correctheid dat zelfs een journaliste van Somalische afkomst, kritisch op immigrantencultuur, na intimidatie door het journalistieke establishment onlangs nog besloot dat Mogadishu veiliger voor haar was dan Zweden. Echter, de ravage die agressieve elementen van de islamitische populatie in Zweden veroorzaken, hebben de attitudes van progressieve Zweden niet zichtbaar veranderd. De Zweedse solidariteit met dit ene islamitische slachtoffer in het licht van islamitisch geweld, verkrachtingen en subversiviteit, deed inderdaad "showy, overdone, extravagant and compulsive" aan. Het geheel ontaardde in een soort online Instagram en Facebook solidariteits-orgie. Waarom zo neurotisch? Waarom moet Zweedse angst en woede jegens de agressieve elementen van hun islamitische populatie overdekt worden met neurotische solidariteit en affectie? De menselijke psyche blijft een black box, maar het is plausibel dat het bewust toelaten van die angst en woede teveel spanning met zich mee brengt omdat het sociaal te onwenselijk en daarmee schadelijk is. Immers, het erkennen van die angst zou betekenen dat een deel van de Zweeds- islamitische populatie daadwerkelijk gevaarlijk en subversief is. En juist dat gegeven is iets waar politiek correct Zweden zich uit alle macht tegen verzet. Het toelaten van die angst zou niet stroken met het Zweedse multiculturalisme dat voorschrijft dat alle migranten per definitie een verrijking van de samenleving zijn. De angst moet door de autochtone Zweed buiten de bewuste beleving gehouden worden, omdat het toelaten ervan zal resulteren in de toorn van een politiek correct systeem dat zo verstikkend is dat het zelfs een Somalische journaliste verjoeg toen zij haar angst toeliet. Aanvullend lijkt de Stockholm Syndroom dynamiek ook regelrecht van toepassing op de verhouding tussen Zweden en hun islamitische populatie: door het vertonen van neurotische affectie en solidariteit hopen zij toekomstige mishandeling te voorkomen. Zweden's hysterische en kritiekloze steun voor de Palestijnse Staat valt hieruit ook te verklaren. Zweden is een land dat zich voorbereidt op toekomstige overheersing en leeft in een dubbele angstcultus. Dit beeld werd overigens in 2004 al verzegeld door Jens Orback, een Zweedse toenmalige minister die stelde: “We must be open and tolerant towards Islam and Muslims because when we become a minority, they will be so towards us.” Zweden is geen Nederland en ons land is nog niet in een gelijksoortig terminale fase aanbeland. Maar, wanneer autochtone solidariteits-groepjes in de toekomst weer van zich laten horen, loont het misschien even stil te staan bij hun werkelijke motivatie. Wellicht zijn ze oprecht, misschien zijn ze doodsbang.