Geenstijl

Nederland is een huis en de bewoners geven een feestje. Iedereen is uitgenodigd en geniet bij binnenkomst automatisch dezelfde, gedeelde en gelijkwaardige grondrechten. Dat is de beste manier om het gezellig te houden. In de huisregels, die in het fundament van de woning gegoten zijn, staat bijvoorbeeld dat iedereen gelijke behandeling verdient. Zo niet, dan mag je jezelf daar vrijelijk tegen uitspreken, en dan wordt een oplossing gezocht waarin iedereen zich in kan vinden. Ook hebben alle feestgangers het recht om van basale faciliteiten zoals het toilet gebruik te maken, want we schijten in Nederland niet waar ons bed en ons brood staat. Andere zaken, zoals respect en inspraak, zijn vrij om te verdienen voor iedereen van goede wil. Een voorwaarde daarvoor is bijvoorbeeld dat je hapjes en drankjes meebrengt naar het feest, om de proviandkast gevuld te houden. Bijna iedereen die capabel is, doet daaraan mee. Maar wat nou als je een nieuwe gast bent op het Nederlandse feestje, en je was nog niet bekend met deze participatieregel, wat dan? Geen nood! Nederland biedt een compromis: keukendienst, aan het gastfornuis. Daarmee draag je bij aan ieders welzijn, in ruil voor toegang tot de koelkast en de drank. Gerechten die je maakt, mogen zo divers zijn als je maar wil. Hollanders houden van lekker eten houden en hoewel ze de conservatieve hutspot nooit zullen afzweren, is de multiculinaire smeltkroes altijd het proberen waard. Het is tenslotte een feestje, en feestjes moeten niet saai worden. Bovendien zul je naast het opbouwen van rechten ook respect en mogelijk zelfs bewondering afdwingen voor je kookkunsten. De sfeer in Nederland? Gezéllig, want bijna iedereen - bewoner en gast - doet leuk mee.

Maar al die proviand en gezelligheid lokken steeds meer nieuwe gasten op het feestje binnen, die óók geen eten of drinken meebrengen. Maar gastvrij als we zijn, én met een blik op de huisregels, besluiten we coulant te zijn. Neemt en eet, er is genoeg. Andere gasten moeten toezien hoe nieuwkomers op het feestje zich tegoed doen aan de proviandkast. Sommigen worden daar chagrijnig van. Waarom moeten zij wél bijdragen aan het op peil houden van de voorraadkast, terwijl anderen zomaar mogen pakken wat ze willen? Hoeveel zit er eigenlijk nog in die kast? Komen we daar wel mee toe voor iedereen, en hoe lang nog? De sfeer op het feestje wordt minder gezellig. Nieuwe gasten doen steeds minder hun best om er bij te horen, en de bewoners laten het maar een beetje begaan. De nieuwe gasten verdwijnen naar de kelder, waar ze hun eigen slingers ophangen en hun eigen liedjes zingen. Met een hoekje voor de bidmatjes en een oude televisie met een grote antenne om programma’s van thuis te kunnen kijken. Sommige keldergasten gaan boven op strooptocht in de proviandkast, of ze pikken van de borden van anderen. De bewoners durven niet zo goed in te grijpen. Uit een diepgewortelde overtuiging van het belang van gastvrijheid en uit respect voor grondrechten, maar ook uit angst voor escalatie. De meest volgevreten gasten van boven brengen eten en drinken naar de kelder in de hoop daarmee toenadering en een betere omgang te kopen. Proviand voor en door Allen Zo kabbelt de status quo voort. Totdat een van de keldergasten plots een schilderijtje aan de muur ziet hangen, met daarop een Oud-Hollandsch tafereel. Het stoort hem mateloos. Een andere gast ziet een kunstwerk dat hij provocerend vindt. Beiden doen ze hun beklag bij de bewoners. Ze beroepen zich daarbij op hun onvervreemdbare grondrechten en eisen de verwijdering uit het huis van de aanstootgevende attributen. Een deel van de bewoners overweegt gehoor te geven aan de eis, maar een ander, veel groter deel van de bewoners maakt zich boos. Je kan toch niet zomaar ergens binnenwandelen, de voorraadkast leegvreten en dan óók nog gaan klagen dat de inrichting van het huis niet naar je zin is? Het ene kamp, met daarin de feestcommissies Proviand voor en door Allen (PvdA) en Voorraad Voor Deelgenoten (VVD) komt lijnrecht tegenover het kamp Proviand Verdelen naar Verdienste (PVV) te staan. Terwijl de bewoners kibbelen, vernielt een andere nieuwe gast een uitdagende lingerieposter die in de kelder aan de muur hing. J'Accuse! Dan ploft er plots een pamflet op de mat. Via de opiniepagina van de Azijnbode, de krant van het meest volgevreten deel der bewoners, wordt iedereen getrakteerd op een onvervalste Jengelende OnsMoetWeg Opinie Polemiek ('JOOP'). Bestuurskunde-hbo'er @Nouredine Tighadouini schrijft namens de keldergemeenschap onverbloemd alle schuld van de rotsfeer in Huize Nederland in de schoenen van het immer soepel te beschuldigen "Telegraaf-volk en PVV-lui", en sneert het Zwarte Piet-minnende deel der natie (lees: bijna iedereen) nog even richting het racismehoekje. Geen woord over de minstens even dubieuze "bijdragen" aan het debat door Garioïden, of het slachtofferrol spelende islamitische smaldeel der medelanders. Goed, het is een polemiekje en dan moet je een kant kiezen. Maar hoe ver kun je gaan zonder al je geloofwaardigheid te verliezen? Het is nog retehypocriet ook: Nouredine werd zelf wel eens speels polemisch een 'zandneger' genoemd toen hij iets doms riep over het recht op belediging, waarop de gekrenkte jongeman prompt aangifte ging doen. Beter kunnen we Nouredine dus een loszandneger noemen. Want dat is zijn argumentatiestijl: los zand. Er is geen zandgebakje van te bakken, maar je blijft wel tandenknarsend achter. De oplossing die Nouredine's misbaksel aandraagt om de sfeer op het feestje in Huize Nederland te herstellen? Nederlanders, pas je aan de nieuwkomers en hun wensen aan, want anders blijft het ongezellig in Nederland. En het bleef nog lang onrustig op het verstoorde feestje in Huize Nederland.