Een museumdirecteur is een soort veredelde conciërge. Maar dan met kunstwerken in plaats van posters uit Truckstars van 1986. Desondanks is het schijnbaar in de culturele sector heel normaal om opperhoofden van culturele instellingen tonnen per jaar te geven. Dat heeft
NRC Quote-imitators uitgerekend gisteren. Niet zo heel goed, overigens, blijkt uit
deze facepalmende tweets van GeenStijls Chief Editor Rob Goossens. Okee. Wij konden ons nog een zekere
Mars der Beschaving herinneren. En weet u nog, dat
Schreeuwen voor Cultuur? Dat cultuur in Nederland alleen gered kon worden als we schreeuwden tegen het kabinet? Ja ja, dat was u al weer vergeten, he? Hebben we gewoon gedaan, schaamteloos. Te zot voor woorden, natuurlijk. Als volgevreten subsidiezuigers brullen dat Nederland zonder cultuur komt te zitten als het cultuurbudget wordt terug gedraaid naar het niveau van 2005. Leg dat maar eens uit in de Derde Wereld, als beschaafd & fatsoenlijk mens. Die culturele topmannen stonden vooraan te brullen om meer geld voor cultuur en liepen de zolen uit hun dure Italiaanse designerschoentjes in de Mars der Beschaving. Want de cultuur zou vallen als het kabinet minder centjes overmaakte. Geen schilderij zou er meer gemaakt worden, geen noot meer componeerd, geen beeld meer gehouwen. Maar zelf salaris inleveren om al die kostbare cultuur te redden, dat kwam blijkbaar niet in ze op. Zulke mentaliteit is net existentieel naaktballet. Daar begrijpen we ook geen reet van. Pas nu er een strenge wet komt op topsalarisssen in de publieke sector, gaat het mes er in. Want zelf vinden ze blijkbaar dat ze er recht op hebben. Echt, zorg eerst maar eens voor wat hogere rankings in de
ArtReview Power Top 100. Er zijn niet genoeg rotte tomaten in dit land om onze woede uit te drukken. Dit vereist een Mars der Beschaving, zodat we kunnen schreeuwen tegen deze financiële uitbuiting van de culturele sector.
