Geenstijl

Marcus Lutrell is een voormalige Navy Seal. In de zomer van 2005 wordt hij met drie collega’s in Afghanistan gedropt om een Taliban-commandant uit te schakelen. De vier worden echter ontdekt door geitenhoeders. Het team overweegt deze dood te schieten maar doet dat niet, uit angst voor vervolging back home. Ongewapende Afghanen doodschieten, dat zou tot problemen kunnen leiden. De eenmaal vrijgelaten geitenhoeders weten niet hoe snel ze de Taliban moeten inlichten, even later worden Lutrell en zijn mannen opgejaagd door het onherbergzame Afghaanse landschap. Navy Seals laten nooit hun eigen mensen achter, Lutrells commandant vliegt met een team de bergen in om zijn mannen te redden. Hun Chinook wordt echter neergeschoten, niemand overleeft. Lutrell ziet de helikopter ontploffen en de berg afrollen. Zijn drie maten zijn inmiddels gesneuveld. Zelf wordt hij – met gebroken rug, granaatscherven in zijn lichaam en een schotwond – opgevangen in een Afghaans Pashtun-dorp. Wanneer de Taliban hem proberen te ‘arresteren’ – hij wordt zelfs nog even gemarteld - schieten de dorpelingen de fundamentalisten eigenhandig het dorp uit. Het systeem van ‘lokhay’ is in werking getreden: het dorp heeft haar lot verbonden aan dat van Lutrell. Een dorpsbewoner weet een nabijgelegen Amerikaanse basis te bereiken met een boodschap van Lutrell en uiteindelijk wordt hij gered.

Dit staat beschreven in het boek Lone Survivor dat Lutrell over zijn wederwaardigheden schreef (ook verfilmd, mocht u meer visueel ingesteld zijn). Op pagina 311 blikt hij terug op een meditatief moment terwijl hij in een hut van het dorp ligt verborgen: “Look at me, right now in my story. Helpless, tortured, shot, blown up, my best buddies all dead, and all because we were afraid of the liberals back home, afraid to do what was necessary to save our own lives. Afraid of American civilian lawyers. I have only one piece of advice for what it’s worth: if you don’t want to get into a war where things go wrong, where the wrong people sometime’s get killed, where innocent people sometimes have to die, then stay the hell out of it in the first place. Because that’s what happens. In all wars, down all the years of history. Terrible injustices, the killing of people who did not deserve to die. That’s what war is. And if you can’t cope with it, don’t do it.” Afgelopen juli stonden manschappen van de 11 Luchtmobiele Brigade klaar om af te reizen naar Oekraïne om de rampplek van de MH17-aanslag veilig te stellen. Brigadegeneraal Nico Geerts prees hen op Facebook voor de onvoorwaardelijke bereidheid te helpen bij het beveiligen van de MH17-crashsite. Het Kabinet besloot anders. Begin augustus bleken er 272 Nederlandse politieagenten en militairen aanwezig in Oekraïne. Onbewapend. Al snel keerde het hele spul huiswaarts. De krijger Lutrell heeft in zijn boek spijt dat hij de geitenhoeders niet een kogel door het hoofd jaagde. Het drukt op zijn hart dat door die beslissing zijn drie collega’s en het 16-koppige team dat hem probeerde te redden er niet meer is. Hij schrijft dat hij met dat besef tot zijn dood zal moeten leven. “Laat één ding glashelder zijn: we willen de onderste steen boven krijgen. Als duidelijk wordt dat dit een aanslag was, dan zal ik mij er persoonlijk voor inzetten dat de daders worden opgespoord en hun gerechte straf krijgen. Eerder zullen we niet rusten. Dat zijn we de onschuldige slachtoffers en nabestaanden verplicht”, zei minister-president Mark Rutte tijdens een persconferentie op vrijdag 18 juli. Inmiddels heeft Frans Timmermans zichzelf en Nederland te kijk gezet, blokkeren VVD en PvdA een verzoek van de Kamer om opheldering over de informatie die de Duitsers wel hebben en Nederland niet (of wel!) en bereiden nabestaanden een proces tegen de staat voor. Voorwaar, een Nationale Schandvlek. Binnenkort gaat de Tweede Kamer afrekenen met het Kabinet over de MH-17 aanslag. Verschillende fracties slaan al op de trom: De onderste steen moet boven! Hoe heeft het zover kunnen komen! Maar het is ketelmuziek. Er is maar één Kamerlid dat niets te verwijten valt en dat is Louis Bontes. Consequent pleitte hij voor de inzet van Nederlandse special forces om de rampplek voor onderzoek veilig te stellen, al dan niet in NAVO- of VN-verband. “Niet om oorlogje te spelen, maar om de stoffelijke overschotten van slachtoffers terug te halen.” Natuurlijk waren daar risico’s aan verbonden. Misschien waren er zelfs meer Nederlandse doden gevallen. “And if you can’t cope with it, don’t do it”, schreef Lutrell. Maar het Kabinet koos voor een clusterfuck van harde woorden en halfzachte maatregelen, en de Kamer vond het best. De boter is uitverkocht in Den Haag.