Geenstijl

Yvonne Kroonenberg is een karikatuur. Een Koefnoen-achtig TV-kantinetypetje van Kopspijkertechnische proporties. Iemand die haar hoofd zo diep in de endeldarm van de Grachtengordel Goedmens Gemeenschap heeft gepropt dat ze elk contact met de werkelijkheid is verloren en geen zuurstof meer inademt maar slechts leeft op de darmdampen die de zelfbenoemde elite naar haar collectieve aarsgat stuwt. Ze is het uiteinde van de Human Centipede van de regenteske Amsterdamse elite die van mening is altoos op het volk te mogen poepen en verbaasd omkijkt als het volk niet juichend de feces van De Uitverkorenen in ontvangst neemt. Het DNA van Yvonne Kroonenberg bevat necleotiden met de nucleobasen Accuzuur, Tabun, Grootheidswaanzin en Cyclosarin, maar om de één of andere reden die ons niet geheel duidelijk is ziet ze zichzelf als een fatsoenlijk, betrokken en beschaafd persoon. Vanwaar deze pernicieuze persoonsbeschrijving van Yvonne Kroonenberg? Omdat ze zich in een interview met HP/DeTijd uitermate laatdunkend uitlaat over gewone mensen als u en wij. En met 'uitermate laatdunkend' bedoelen we dat ze er een compleet gedegenereerd beeld van de 'gewone man' op nahoudt en niet terughoudend is in het verkondigen van haar visie op normale burgers. Druk alleen op de Lees Verder wanneer u puffer klaar heeft, gordel omdoet en een potje valium bij de hand houdt, want u gaat boos worden op Yvonne fucking Kroonenberg en haar elitaire en vooral zeer gevaarlijke wereldbeeld.

Ik luister eigenlijk uitsluitend naar klassieke muziek – Schubert en Mahler zijn mijn favorieten. Bam. De toon is gezet. Yvonne Kroonenberg geeft in de eerste zin gelijk aan dat ze uitsluit. Voor haar zijn alleen Schubert en Mahler goed genoeg. Al het andere verdient minachting. Maar dat is niet altijd zo geweest, hoor. Ik heb de klassiek muziek pas heel laat ontdekt. We hebben allemaal onze jeugdzondes. Thuis luisterden we veel naar Franse chansons. Dat vond mijn vader mooi. Georges Brassens. Léo Ferré. Barbara. Ah. Frans. De taal van de elite sinds de 17e eeuw. Dat is de subtext van deze zin. En mijn moeder hield helemaal niet van muziek, dus die zette ook nooit iets op. En hiermee verklaart Yvonne Kroonenberg in één snedige zin dat haar zogenaamde feminisme niets meer is dan een uiting van het dédain dat ze voelt voor haar moeder. Al haar werk kan nu samengevat worden met de woorden 'ik ben niet mijn moeder.' Achteraf vind ik het een omissie van belang dat ik niet ben opgevoed met klassieke muziek. Maar het is niet anders. Wij vinden het vooral een omissie dat je überhaupt niet bent opgevoed, wat zich bijvoorbeeld uit in het niet als gelijkwaardig beschouwen van andere mensen. Daarover later meer. Veel meer. Niet zo lang geleden heb ik een cursus Mahler gevolgd bij Leo Samama. Drop it like it's hot, die namen waaraan jij je status verleent, Yvon. In het Concertgebouw. Het zit in het Concertgebouw en het sopt. Op zichzelf, zittend in het Concertgebouw. En het voelt zich goed, zeer goed, over de persoon die zij is. Want die persoon zit in het Concertgebouw, Mahler te ontleden. Ik leerde daar echt naar de muziek te luisteren en die te ontleden. En dat, beste mensen, met een dood schaap over haar oren. Knap. Ik was op een middag, een paar uur voordat ik naar die cursus ging, uitgenodigd door een politieman om eens in Amsterdam-Noord te komen kijken. Wij hebben een vermoeden hoe deze anekdote gaat aflopen. Een donkerbruin vermoeden. Donkerbruin, de kleur van de uniformen van de knokploegen van Hitler. Ik wist niet wat ik zag: mensen die zó primitief zijn dat ze niet eens een gewone zin kunnen uitspreken. Misschien moet je dan eens leren om echt naar de mens en haar taal te luisteren en die te ontleden. Voordat je gelijk de stap naar Mahler maakt. Ze slaken kreten, vaak op harde toon, omdat ze toch wel heel graag begrepen willen worden. WTF, Yvon. WTF. Hoe Kroonenberg de gewone man wegzet als een primitieve primaat, in één zin, en daarmee direct onthult hoe zij werkelijk neerkijkt op iedereen die niet Yvonne Kroonenberg is. Of Leo Samama. Tevens is deze zin de reden dat we in deze beschouwing van het interview vaak complexe woorden gebruiken, zodat we zeker weten dat Yvonne Kroonenberg het ook begrijpt. Deze week was ik in Assen en daar zag ik ze weer, die primitieve mensen. Holy fuck, holy fuck, holy fuck, ze doet het weer. Ze doet het weer! Heel Assen gebombardeerd tot een bavianenrots, omdat Yvonne Kroonenberg nu eenmaal Mahler ontleedt in het Concertgebouw, haar ego als maatstaf van menselijkheid hanteert en dus slechts met minachting steden als Assen kan weghonen. Hoe groot moet de elitaire porseleinen schaal voor je regentenkop wel niet zijn als je dergelijke zinnen kan schrijven en het meent? In de Action. Snapt Yvonne Kroonenberg dat de mensen in de Action, met normale ploeterbanen in normale paupersteden, de belasting betalen die uiteindelijk zaken als een Concertgebouw mogelijk maken? Het antwoord op die vraag is 'nee, dat snapt Yvonne Kroonenberg niet'. Simpele mensen met van die klassieke Drentse koppen, maar met uitdrukkingsloze ogen. Nadat ze mensen primitief noemt en hun taal ontmenselijkt tot kreten, gaat Yvonne hier nog een stap verder met de zombificatie van de gewone Nederlander en hun 'uitdrukkingsloze ogen'. Alsof mensen die in Assen in de Action komen niet lief hebben, rouwen, feesten, blij zijn, van muziek genieten, neuken of over het leven nadenken. Nou. Gelukkig kan het wegzetten van mensen niet erger dan dit. Ik liep daar rond en probeerde die mensen te begrijpen, op dezelfde manier als dat ik me probeer te verdiepen in het geestelijk leven van dieren. Oh. Toch wel. Het kan wel nog erger. Yvonne Kroonenberg probeert deze mensen niet echt te begrijpen, ze probeert ze hun menselijkheid juist te ontnemen. Inhumanisering, dat is wat Yvonne Kroonenberg hier doet met mensen die zijn niet als gelijkwaardig beschouwt, maar als inferieur. Waar hebben we zulke taal eerder gehoord, pak 'm beet tachtig jaar geleden in de buurt van München? Want als taal niet je eerste vervoermiddel is om je te uiten, omdat het je gewoon niet gegeven is om een zinnetje te zeggen, dan beweeg je je op een heel andere manier door de wereld dan wij. 'Wij'. Nogmaals: 'wij'. Wie is die 'wij' waar Kroonenberg zich hier mee vereenzelvigt? Leo Samama, Franz Schubert en Gustav Mahler? We kunnen ons niet voorstellen dat er in de belevingswereld van Yvonne Kroonenberg een 'nos' bestaat als haar 'ego' daar al een plek heeft. Het probleem is hier niet dat de 'primitieve mensen' die Yvonne Kroonenberg tegenkomt geen zinnetje kunnen zeggen, het probleem is dat Yvonne Kroonenberg de taal die deze 'primitieve mensen' bezigen niet kan verstaan omdat haar elitaire oren al verstopt zitten met het oorverdovende geluid van hoe geweldig zij het vindt om Mahler geweldig te vinden. En dan zit ik even later bij dat clubje in het Concertgebouw moeilijke dingen over Mahler te leren en dan denk ik, denkend aan wat ik een paar uur daarvoor had gezien: De door een minderwaardigheidscomplex gekooide psychiatrische patiënt die door het raampje van haar isoleercel naar de wereld kijkt en concludeert dat alle gekken zijn opgesloten in een reservaten met namen als Amsterdam-Noord en Assen. De ironie, oh, de ironie. iedereen noemt zich ook maar mens tegenwoordig. Tada, het slotstuk van een haatbetoog waar zelfs Adolf Hitler van zou zeggen dat het wel een toontje lager kan qua mensenhaat. Waar zijn de rijen met mensen die aangifte gaan doen tegen deze pure haatzaaierij van Yvonne Kroonenberg? Echt, hierbij valt het xenofobe van Wilders in het niet. Want Geert heeft tenminste nog nooit publiekelijk groepen mensen weggezet als primitieve primaten die niet verder komen dan dierlijke kreten en zich geen mens zouden mogen noemen. Stelt u zich eens voor dat hij dat zou doen, qua ophefreactie naar de mensen toe. Toch is dat precies wat Yvonne Kroonenberg hier doet. En ze is daarin niet alleen. We staan er bij en kijken er naar.