Geenstijl

Binnen drie weken staan we weer met het veilige potlood te kiezen door welke lokale regent we vier jaar genaaid willen worden. Aanleiding voor Paul & Witteman om een debat te organiseren zonder gemeenteraadsleden. Geniaal. Niet alleen de verkeerde mensen uitnodigen, maar ook de verkeerde onderwerpen door elkaar heen laten schreeuwen in betekenisloze soundbytes zonder een toetsbare uitspraak te doen of mening te uiten. De Staatsomroep heeft zorgvuldig iedere kans uitgesloten dat je naar zinnige beelden keek. De dag erna gingen ze er doodleuk over napraten, in de waan dat er een prestatie geleverd was. Zelfs het commissariaat voor de media luidt de noodklok dat de regionale journalistiek een abominabel lage bezetting, publiek en financiering heeft. Er is eigenlijk geen democratische controle meer op de kleinere gemeenteraden. De wethouders doen maar wat, de burgemeester knipt lintjes en de raadsleden hebben geen publiek, en dus geen invloed. Het wegvallen van de aandacht door de gegoede burgerij creëert een machtsvacuüm. Deze leemte in aandacht en controle is gespot door de Rijksoverheid. Moeilijke dossiers waar al jaren geen oplossing voor gevonden zijn, worden nu over het hek van de gemeenten gesmeten. Denk aan de jeugdzorg, de uitkeringen en zorg aan gehandicapten en ouderen. Tegelijkertijd gooit de overheid het benodigde geld er maar gedeeltelijk achteraan: het is een ordinaire bezuinigingsoperatie waar taakstellingen gewoon de een vijfde van het budget laten verdwijnen (pdf). Ruim zes miljard, tussen wal en schip, tussen rijk en gemeente.

Uitkeringstoerisme We krijgen straks ook zorg- en uitkeringtoerisme door minima. Iets wat we nu al zien met de langdurigheidtoeslagen en andere delen van de bijstand. Minima verhuizen om het iets beter te krijgen. Gemeenten moeten dus een slechter beleid hebben dan hun buren, om deze netto ontvangende burgers te weren. Dit wordt voor ouderen, werkelozen en gehandicapten een run naar de bodem. Maar welke idioot verwacht dat kleine gemeentes met parttime politici vraagstukken kunnen beantwoorden, waar gigantische ministeries op gefaald hebben? Hoe kan een eigen beleid per gemeente ooit beter zijn dan 1 landelijk beleid? Is 400 keer beleid vormen sowieso niet altijd veel duurder dan 1 keer? Laten we om een beeld te vormen van de nodige competenties even drie grotere, goed in de media beschreven gemeentes langs lopen. 1. Rotterdam Rotterdam had een nogal megalomaan voetbaltempel-beleid opgetuigd. Feyenoord, dat wat reddingen nodig had, zou een nieuwe Kuip krijgen. Kosten: een half miljard - ongeveer 800 euro per Rotterdammer. De huidige (kleinere) Kuip staat voor een zesde leeg. De supporters wilden die nieuwe Kuip niet, en de Rotterdammers wilden die nieuwe Kuip niet. Gelukkig trok Leefbaar Rotterdam op het laatste moment de stekker eruit. Geef ze een plusje op 19 maart. 2. Den Haag Den Haag was dit jaar ook los met een cultuurpaleis. Even minimaal 243 miljoen door het putje, plus het te verwachten exploitatietekort van iets tussen de negen ton en negen miljoen. Volgens PvdA-wethouder Norder begint de verspilling pas als de volgende gemeenteraad tot bezinning komt. De omgekeerde wereld. De Hofstad kent slechts een half miljoen inwoners, die betalen dus 486 euro de neus. Voor een paleis dat de gemiddelde burger nooit van binnen gaat zien. Een normaal gezin had dus kunnen kiezen tussen twee ruggen cash in de pocket of een fallus symbool voor het gemeentebestuur. 3. Amsterdam Amsterdam had helemaal geen paleis of stadion nodig voor diverse financiële escapes. Het had dergelijke bedragen op de rekening courant slingeren, maakte die gewoon even over en gaf de schuld aan een computer. Toch wil ik even de Noord Zuidlijn vergelijken met de nieuwe treintunnel in Delft. De Noord-Zuidlijn had in 2011 af moeten zijn voor anderhalf miljard euro. Het wordt minimaal het dubbele en we verwachten nu 2017. De treintunnel in Delft is op tijd en kende een tegenvaller van een procent. De gemeente Amsterdam betaald ruim 1000 euro de man, vrouw of baby voor een metro die al lang had moeten rijden. Gelukkig is een metro nog wel algemeen nuttiger dan een paleis of een stadion. Drie grote gemeentes, die met een wat groter project vlak op het gelaat gaan. Ze schrapen hun tanden kapot op het trottoir. Een project dat geregeld had kunnen worden door 1 bedrag te beloven voor 1 bouwwerk aan 1 aannemer: dergelijke gemeentes moeten zich nu gaan buigen over de grootste en meest complexe problemen in de maatschappij. Hoeveel zorg krijgt een oudere, hoeveel voorzieningen een gehandicapte en hoeveel uitkering een werkeloze. Gedoemd te falen en de fallout zal geeneens het nieuws halen - want de regiojournalistiek heeft nauwelijks tijd, geld of kennis over. Een democratie werkt alleen maar als een kiezer op basis van tot hem of haar gekomen informatie een goede keuze kan maken. Dit gaat dus op vijf stappen in de keten volledig mis. De juiste informatie gaat de doofpot in. Er staat geen journalistiek leger klaar om die informatie te verwerken. De burgerij leest het niet. Er staat in de meeste gemeenten niet een eerlijke, transparante en verstandige partij op het stembiljet. Dit worden derhalve weer zinloze verkiezingen.