Wie in Eibergen woont, kan des avonds na een lange dag aardappelen rooien (of whatever the fuck de inboorlingen zoal doen voor de kost in BijnaDuitsland) niet bepaald kiezen uit een waaier aan sprankelend totaalentertainment. Sterker nog: er is nooit ene moer te doen. Dus als demense liever Voice of Holland kijken en dan bijtijds tussen de klamme lappen duiken in plaats van naar jouw cabaretteketet komen kijken, dan weet je dat de houdbaarheidsdatum van je carriere als artist annex links geweten echt schluss is,
Freek. Beetje flauw wel dat nou niemand in de omgeving van Freek de Jonge (Zaandam, 1904) even ingrijpt. De show, over een circusclown die als enige in zijn familie niet grappig is (Ai! Te makkelijk.) moet het publiek een lachspiegel voorhouden over den Mooderne Tydt volgens Freek. Dit aan de hand van verhalen over de jeugd van de hypercorrecte troubadour. Iedereen had ooit een lieve opa die alle belevenissen uit zijn jeugd al een miljoenmiljard keer verteld had, maar dat steeds vergat en op iedere verjaardag weer vol vuur de sleetse anekdoktes opdiste. U luisterde beleefd, knikte eens, lachte op de juiste momenten en klopte de grijsaard daarna op de arm, een blik van verstandhouding uitwisselend met de andere familieleden. "HET WAS ME WAT ZEG, OPA!" en dan zachter, zodat de dove oude baas het niet hoorde, "hij heeft ook wel heldere momenten hoor." Best te harden op een verjaarsvisite maar daar gaat het Eibergse publiek geen duur geld voor betalen natuurlijk. Het Freakcircus was zelfs bij DWDD, en wie na een optreden in het verschilligenmagazine dat ons vertelt wat wij moeten zien, lezen danwel horen een theater in Eibergen niet weet uit te verkopen is carrieretechnisch een soort Friso: iedereen weet dat het voorbij is maar voor de vorm houden ze hem nog warm. Tijd om het een plekje te geven mensen: Freek is dood. Hij laat een niet te verdrijven zure gelijkhebwalm na, een legioen
Freken, en een collectie Malle Jasjes. RIP oude clown, het waren 109 hyperfatsoenlijke jaren.
