Hedenmorgen is de weledele heer Guus Bezems peinzend en piekerend over Syrië vanuit de bedstee richting zijn
moral high horse geschreden, die hij met een laddertje beklom. Hij nam plaats, rolde
een stuk perkament uit, schraapte de keel en begon het Nederlandse volk van bovenaf uit te leggen wat voor kleinzielig kutland we zijn. Omdat we op hoge toon over ingrijpen in Syrië debatteren, en dat zulks schijnheilig en stom is omdat we in een veilig land leven waar we zomaar alles kunnen roepen. Als we wat te verliezen hadden, dan zouden we ons wel bescheidener opstellen. Want in Syrië, zo leidde Guus Bezems een schrijnend voorbeeld van oorlogsverschrikkingen in, daar knuffelen huilende vaders met hun dode kinderen na een gifgasaanval. Dat had hij in een YouTube-filmpje gezien en hij moest sindsdien heel vaak aan die vader denken.
"In het begin dachten sommigen geloof ik nog dat dit soort beelden misschien propaganda waren, maar dat hoor je nu niet echt meer. Dan speelde je het ook wel heel goed", schrijft hij aan de Syrische vader, die zijn stukje nooit zal lezen, maar die hij wel handig als stijlfiguur kan opvoeren om zijn eigen juiste moraal en inherente menselijke goedaardigheid op te projecteren. Kleine kanttekening onzerzijds wel. De Syrische vader waar
@KustawBessems over schrijft, en die een paar vermeend dode kinderen in de armen houdt na de vermeende gifgasaanval in Damascus, rouwde in een video uit februari óók al met hele lange uithalen om een aantal dode kindjes. Je zou dus kunnen denken, dat de column van Guus Bezems gebaseerd is op
beelden die misschien wel propagandaleugens zijn. Donder je dan even hard van je high horse, als columnist. Met je emotionele prekerigheid. In meneer Bezems' volgende volksverheffende vertelling: baby's die uit couveuses gegooid worden door militairen. Net als destijds
niet gebeurde in Koeweit.
