Ciske de Rat is terug in de kansenwijken van Amsterdam. Arme sloeberkinderen, uitgeknepen door het grootkapitaal, zien zich gedwongen om gehuld in lompen op pleinen en straten hun kostje bij elkaar te scharrelen met het
dealen van verdovende drugs. Daartoe aangezet door meedogenloze ronselaars die de hologige stakkers te werk stellen in ruil voor een schamel daggeld, waar zij de huishoudpot van hun arme moedertje mee trachten te spekken om alle monden te kunnen voeden. Vioolmuziek. Geur van gekookte bloembollen. *hier* een visualisatie van nooddruftige magere kinderen, lijm snuivend onder een brug. Ennnn een realitycheck. Dealende pubers bestaan, ja. En die hebben allemaal van die gaylord Louis Vuitton-petjes op, peperdure sneakers aan en bezitten de nieuwste telefoons. Drie stuks. Die dragen niet een grauwpapieren zakje met de opbrengst van een dag noest hosselen af aan hun afgetobde moekes. Wie beweert dat eigenlijk, dat die minderjarige schattebouten die geen andere keus hebben drugs dealen om te overleven? Welnu. Het is de gesubsidieerde hulpverleningsclub Maatschappelijke Ondersteuning en Integratie (
MOI) die voor hun eigen bestaansrecht en soepsidie er baat bij hebben om een zo schrijnend en ook knuffelbaar mogelijk beeld te schetsen van de werkelijkheid. Zo'n
participatiemakelaar (echt waar!) als medewerker kost ook wat natuurlijk en de pluizigzachte aanpak die al jaren niet werkt moet en zal gecontinueerd worden. Citeer er een chronisch verongelijkte SP'er bij en hop, de kranten hebben weer een hapklaar guttogut wat érrug!-verhaal. Dealertjes zijn slachtoffers, eigen verantwoordelijkheid is stom en hulpverlening is liev. Zo moet en zal de realiteit gespind worden in PvdA-Elatikistan. En de mediaas schrijven dat braaf op. Wij voelen ons zo verdomd alleen.
