Het liefst wonen we in een wereld waarin kanker net zo goed tot de legendes behoort als Achilles, Jezus en Frodo. Een wereld waarin slokdarmkanker, borstkanker en longkanker niet bestaan en dus net zo fictief zijn als de Holocaust. Geloof ons, als je een gun op onze hoofd zet zullen we echt wel toegeven dat we tegen kanker zijn. Maar die goede doelen om geld te werven voor kanker, man, man, man. Waarom regent het pas miljoenen als er een ludiek evenement met zendtijd wordt georganiseerd? Vandaag start Alpe d'huZes. U weet wel, die
ledenwerfactie van de NRCV over de rug van andermans kankercellen. Prima. Maar wat blijkt? Van de 75 miljoen die met de vorige zeven edities is opgehaald, ligt er nog
37 miljoen nutteloos en
ongebruikt op de plank. Dus vijftig procent van het geld dat wordt opgehaald, gaat helemaal niet naar kankeronderzoek. Als iedereen al die jaren maar drie keer die berg op was gestoempt, in plaats van zes, was het dus net zo effectief geweest. Komt omdat stichting Alpe d'huZes de kringspier dusdanig stijf houdt tijdens de aanvraagprocedure dat wetenschappers nauwelijks meer verzoeken indienen voor financiering van hun kankeronderzoek. Er staat nu dus meer geld niks te doen op de bankrekening dan er dit jaar bij elkaar gefietst gaat worden. Daadwerkelijk kankeronderzoek heeft er in ieder geval geen fuck aan. Nogmaals, wij leven ook graag in een perfecte wereld waarin dit soort altruïsme een bergweiland vol bloemetjes en dansende meisjes met paardenstaarten is. Maar dat soort altruïsme bestaat dus helemaal niet. Het gaat uiteindelijk altijd toch een beetje om gezien worden als iemand die zich inzet voor het goede doel. Camera-altruïsme, dat werk. Dat er vervolgens nauwelijks iets met het geld gedaan wordt, is blijkbaar een stuk minder interessant. Noem ons maar cynische klootzakken, maar dat vinden wij dus heel raar.
