Geenstijl

Zodra vrouwen gaan roepen over meer vrouwen in de media, moet je oppassen. Zodra het echter mediavrouwen zijn die roepen over meer vrouwen in de media, moet je heel hard blijven staan. En slaan. Heel hard slaan. In een ver verleden heb ik nog gewerkt met Shula Rijxman. Gestoord werd ik ervan. Kwam ik voorbereid naar het mediapark, dacht zij de boel wel even over te nemen. Een afspraak met haar bestond eruit dat ik me doodverveelde en zij aan de telefoon hing te ‘regelen’. En niets voor elkaar kreeg – uiteraard. Ze had geen idee waar het over ging. ‘Samenwerken’ met Shula Rijxman heeft twee smaken: je geeft die onmogelijke vrouw d’r zin omdat je van d’r af wilt zijn - de tactiek die mannen volgen. Of je loopt weg. Ze verkoopt lucht en kostte alleen maar tijd. Ik heb haar nooit meer teruggezien. Tot Shula (wat is dat voor naam?) opeens in het nieuws was. Het zijn altijd dezelfde vrouwen die na een bepaalde leeftijd gaan miepen over ‘waar zijn de vrouwen’?

Jarenlang genieten ze als ware Queen Bee’s van het enige vrouw zijn, van de aandacht van mannen, van de progressie in hun carrière waarbij ze het schoppen tot bestuurslid bij de Publieke Omroep. En dan opeens moeten er meer vrouwen komen. O ja joh? Nu opeens wél? Hoezo dan? Omdat ze nu geen concurrentie meer zijn in je drang naar een bestuursfunctie, waarbij de enige vrouw zijn wel zo handig is? Wat héb ik een hekel aan Queen Bee’s. Als in Nederland anno 2013 gezocht wordt naar capabele collega’s - op welk niveau dan ook – wordt nog eerder door mannen gedacht aan vrouwen dan door vrouwen. Want je zou maar als Queen Bee van je troon gestoten worden. Er is maar één ding wat Shula Rijxman de afgelopen week bewerkstelligd heeft: als variant op Lutz Jacobi zichzelf een podium geven, waardoor wij én de Publieke Omroep nog lang niet van haar af zijn. Chapeau voor de Queen Bee.