Winter. Sneeuw. Snert met onfunctioneel veel worst en spek. Doodsfiles des doods. Dekentje over de beentjes. Snuggie voor de rest. En natuurlijk een boek erbij. Een lekkere dikke winterpil. Bijvoorbeeld een exemplaar van Peter Drehmanns. Wie? Dé Peter. Peter la Drehmanns. Met een dubbele 'n' inderdaad, want ééntje was niet genoeg om de grootsheid van De Peter (alle lof zij met Hem, halleluja, Hij is al het Goede, al het Goede is Hij, enzovoort enzovoort) te bevatten. Hij werd reeds vertaald in het Duits. Maar nu ineens slaat het noodlot toe. Geen uitgever die nog een manuscript van Peter de Grote wil lezen, zelfs de chique uitgevers niet meer. Terwijl Hij toch, naar
eigen zeggen, een literair 'cavalerist' is, die Zijn 'dressuurlessen op de weerspannige rug van de Pegasus' kreeg. Hij is zo'n schrijver voor wie 'schrijven een raison d'etre is'. Een 'doorgewinterde, bevlogen auteur'. Maar helaas, 'Het tijdperk van de Pegasusridders is voorbij'. Uitgevers gaan over de kop omdat het geld op is. Pegasusridders leveren nou eenmaal geen rooie rotcent op. De uitgever zei nog: kom maar met 'een echt goed boek, want je vorige verkocht voor geen meter.' No shit. Als de boeken van Drehmanns net zo omslachtig zijn geschreven als het opiniestukje is er bij voorbaat geen doorkomen aan. Peter Drehmanns heeft een veiligheidsperimeter van een kilometer wegens levensgevaarlijke stank van eigenroem, en nog verkoopt hij niks. Wij hebben trouwens wel een verklaring voor dit alles: Peter Drehmanns kon vreten van zijn schrijven omdat de 'one trick pony's' waar hij zo op afgeeft de uitgeverijen het budget gaven om hautaine eikels als Drehmann in de rekken te houden. Maar nu is de markt stuk, dus ligt Hij er uit. Dat is geen 'deerniswekkende geestelijke nivellering', dat heet marktwerking. Jammer Drehmanns. En nu minder janken en meer schrappen. Als schrijven echt uw raison d'etre is heeft u überhaupt geen geld of roem nodig. En anders is het tijd voor die 'eervolle harakiri'. Doei.
