WegloopTBSklanten, hun privacy, onrust onder de bevolking en oh ja, veiligheid. Een superspannend maatschappelijk krachtenveld waarin nu een precair
evenwicht is gevonden. Een besluit dat recht doet aan de belangen van alle betrokkenen. Goed zeg. Toen vorige maand een reïntegratieprojectje van kliniek Oldenkotte ietwat uit de klauw escaleerde en een sociotherapeute akelig
de klos was, wilde burgemeester Bloemen zomaar heel populistisch
paniekzaaien. Op eigen houtje burgers waarschuwen dat er een gewelddadige verkrachter aan de wandel was. Moeten we niet willen met ons allen dus is het fijn dat er nu afspraken zijn. Regels. Mooi, wat is het nieuwe ontsnapprotocol, Justitie? SMS-alerts sturen, lokale RTVstations een signalement laten verspreiden, een rondje huis-aan-huis flyeren? Nee, natuurlijk niet, wij zijn een beschaafd land en geen bananenrepubliek waar tweedekansverdienende slachtoffers van een slechte jeugd hun privacy moeten opofferen om nietsvermoedende omwonenden te beschermen. Nee, burgemeester Bloemen krijgt, komtie dan hè,
'meer armslag' inzake het waarschuwen van zijn bevolking. Oftewel: toestemming moeten vragen om alarm te mogen slaan. Gaat zo: "Ja Bloemen hier. Er is er weer eentje kwijt, hoor ik. Justitie, mag ik? Nee? Oh, want we moeten de ontsnapboef niet onnodig stigmatiseren. Nee helder, doen we dat, ik zeg niks. Dag OM, tot de volgende keer maar weer." Maar hoe denken de mensen in het (maïs)veld er eigenlijk over, de TBSwerkers met hun poten in de modder van de verherintegratie? Een hoestende sociotherapeute in een regenjas laat ons weten dat de wensen van de kliniek in dit prachtplan buitenspel zijn gezet. Zij zijn hartstikke vóór paniekpeeuwen zodra hun pupillen 'zich onttrekken aan hun begeleider.' Gelukkig dat zulke onderbuiksentimenten niet worden meegewogen in de besluitvorming, voor je het weet leven we in een land waar de belangen van ons, demense, boven die van daders gaan.
