Geenstijl

Van Rompuy is door het noorden van Europa aan het reizen om steun af te dwingen voor de algehele overgave van nationale soevereiniteit zijn masterplan, om zo de laatste sterke economieën van Europa te onderwerpen aan een meerjarenplan van neerwaartse nivellering van het gehele continent onder het motto 'Griekenland & Spanje straatarm, dan allemaal straatarm'. Het masterplan van Van Rompuy (en Draghi & Barroso) is nodig om de laatste politieke weerstand tegen het ESM te breken door meer controlerende zeggenschap naar hautain-autonoom opererend Brussel te halen. Oh en of we ook even willen bloeden voor Brussel met z'n allen, om zo die door angst gestuurde annexatie van nationale soevereiniteit zelf te financieren. 'Hier, alsjeblieft, onze liberale waarden én onze centjes. Doe d'r maar wat leuks mee'. Want de Europese Droom mag onder geen beding een zeventig jaar durend proefballonnetje blijken te zijn omdat we toevallig even blut zijn met z'n allen. Temeer omdat een handjevol bange wezels graag tot in het oneindige duur wil blijven dineren & drank laten vloeien op het eigen democratisch doorgedrukte dictatoriaat, waarin ze de ene regio na de andere economie om zeep hielpen met hun dwangmatige sociaaldemocratische idealen. Maar waar is het democratische volksmandaat van de Europese Unie eigenlijk, en sinds wanneer mag je in een democratie niet meer om democratie vragen?

Een eurofiel zal zeggen dat Brussel probeert om een economisch probleem op te lossen door haar politieke middelen uit te breiden. Volgens een euroscepticus probeert Brussel haar politieke middelen uit te breiden door zich een economisch probleem toe te eigenen. Maar zowel voor uitbreiding van de politieke middelen als het oplossen van de economische malaise ontbreekt een democratisch mandaat. Economie Kent u het Verdrag van Lissabon nog? Dat is de Europese Grondwet die u in meerderheid helemaal niet wilde, maar die toen in cosmetisch bewerkte vorm alsnog door de strot geramd werd. In Artikel 125 daarvan staat een zogenaamde no bail-out clause. De lidstaten zijn onderling NIET AANSPRAKELIJK voor elkaars financiële (wan)beleid en evenmin kan de Unie aansprakelijk gesteld worden door een lidstaat voor het eigen falen. Er mag wel in uitzonderlijke gevallen (Artikel 122, lid 2 - soort SimCity-bepaling over tornado's en Godzilla's) ‘financiële bijstand’ worden verleend. Vorig jaar werd op basis van Artikel 125 al een (uiteraard verloren) rechtszaak begonnen in Duitsland, om te voorkomen dat het schenden van het eigen verdrag zou leiden tot waar we nu zijn: dat de uitzondering in Artikel 122 de regel is geworden, omdat de uitzonderlijke financiële bijstand verworden is tot een permanent noodfonds met de illustere naam ESM. In principe dus indruisend tegen de tekst van het eigen, door de burgers van diverse Europese landen bij herhaling ongewenst verklaarde Verdrag van Lissabon. Politiek Brussel politiseert het monetaire beleid om de grip op Europese eenheidsontwikkeling niet kwijt te raken in de chaos en wanorde van de economische crisis. De waanzinnige Europese eenheidswens mag niet gecompromitteerd raken door een beetje financiële tegenslag, dus liever de chaos in je eigen voordeel aanwenden en het proces versnellen, dan pas op de plaats maken tot de storm gaat liggen en besluiten rustig genomen kunnen worden. Maar waar is het politieke mandaat? De EU doet geen voorstellen, houdt nauwelijks openbare debatten en biedt geen inzichten. Het beleid wordt ver weg & uit het zicht door een heel klein clubje mensen opgesteld, en zodra het bekend gemaakt wordt is het al praktisch aangenomen en daarmee bindend voor alle lidstaten. Opgelegde austerity-maatregelen? Niet te doorbreken. Het noodfonds ESM? Niet uitleggen, gewoon doordrukken. Machtsvergrotend masterplan? Komt er aan, eind juni. Nationale regeringen staan met de rug naar het eigen volk gekeerd naar Brussel te kijken, wachtend op orders, terwijl de kiezer niets meer heeft in te brengen en het eenheidsmonster daarom dag na dag draagvlak inlevert, met een potentieel gevaarlijke terugkeer naar behoudend nationalisme als resultaat. Maar wie geen blauwesterrenvaandel zwaait is een kapotverwende klaagnazi. Europa MOET, alle scepsis is propaganda en luxe is een schande in de sociaalondemocratische dictatuur die de EU in hoog tempo aan het worden is. Ondertussen is het bijna opvallend dat er nog geen vlammende volkswoede is ontstaan. De EU is het nieuwe zilveruitje. Het wachten blijft op een Europese Tea Party beweging, geleid door Nigel Farage of @Superjan. No taxation without representation, Mr. Van Rompuy.