Fuck oorlog, lang leve de ruimtevaart. Als motor van de menselijke vooruitgang, dan. Niet oorlog, maar een ruimtevaartprogramma als initiator van technische innovatie. Mooi plan, toch? Vindt
Seth MacFarlane ook. En onze eigen spacecowboy Govert Schilling zal vast ook instemmend knikken (koop dat
boek!). Net als de Superman onder de wetenschappers Neill DeGrasse Tyson en zijn dromen over
ruimtevaart (lange
versie). Als we het voor elkaar kregen om in de jaren '60 een man te laten rennen over de maan, waarom staan we dan tegenwoordig nog niet op Mars? Waarom is er nog geen bewoonbare maanbasis? Waarom zijn dat nog steeds futuristische fantasieën? Waarom zijn er niet meer
Space X-projecten? Gezien de snelheid waarmee de ruimtevaart zich in (het begin van) de Koude Oorlog ontwikkelde, hadden we al die zaken allang kunnen bereiken. Maar met haperen en stoten bereikt het menselijke ruimtevaartprogramma langzaam een sneue dood, net als de
Mars-rover. Doodzonde. Want het universum is
groot, oneindig
groot, en
groeiende. Dus genoeg ruimte om onze vernuftigheid op te botvieren. Daarom voor de verloren uurtjes vier afleveringen van Bottom Line uit Australië, waarin Neil Armstrong
vertelt over zijn avonturen in de ruimte, zijn visie op ruimtevaart en verloren jongensdromen. Uniek, want zoveel interviews geeft Neil Armstrong niet. Genieten met de snelheid van het licht, dit.
KIJKEN!
