Geenstijl

Keiharde sociale aanklacht in het Parool van zaterdag. In een indringende reportage uit het hart van de Amsterdamse bakfietsenclaves Zuid, Centrum en IJburg wordt bericht over schrijnende misstanden rond kookeiland en vintage Eames lounge chair. Achter menig voordeur van een op het oog harmonieus tweeverdienend gezinnetje woekert een gruwelijk sociaal onrecht dat zich als een uitzaaiend gezwel invreet in het idyllische leven van Ons Soort Mensen: Wachtlijsten. Mensonterende taferelen op inschrijfdagen van gegarandeerd allochtoonvrije basisscholen in Amsterdam Zuid. Wanhopige carrieremoedertjes van eind veertig die zich vertwijfeld de Purdy-jas van het lijf scheuren om zich aan te bieden aan de directeur van hockeyclub Hurley. Want van de andere moeders op de tennisbaan hadden ze begrepen dat 'bereidheid tot vrijwilligerswerk' de wachtlijst van de prestigieuze club aanzienlijk zou bekorten. Stoere kerels die op hun papadag gereduceerd worden tot huilende, bevende wrakken als blijkt dat het gebruik van het mailadres van hun advocatenkantoor geen plekje op zwemles garandeert. Kafkaëske voorschriften voor een parkeervergunning op de gracht, waarvoor yuppen godbetert als een gewoon mens behandeld worden en waar vrindjes en status geen verschil meer maken. Het is godverdomme een jungle. Dierlijke overlevingsdrang, de wil om over lijken gaan en diepe sociale vernedering kunnen doorstaan zijn vereisten om Briek, Spijker en Tulipa-Pippen op de juiste clubs en scholen te krijgen. Papa zit lamgeslagen op de Philippe Starck zitunit, tot kleine Rammelt een handje op zijn arm legt. "Waarom huil je papa?" "De Ons Soort Mensen-volkstuinvereninging jochie. Ook een wachtlijst." Mama, aan de custom made Smeg, breekt. "Houdt het dan NOOIT op?" De wereld kijkt de andere kant op, terwijl de Grachtengordel wacht. Niemand die ingrijpt, en ondertussen blijven er onschuldige yuppenkindjes blootgesteld worden aan Gewone Mensen. Elke dag weer. Zeg niet dat we het niet geweten hebben. (1, 2, 3, 4, 5)