Een sociaal psycholoog is eigenlijk niets meer dan een hele luie antropoloog. Waar een antropoloog nog een serieuze poging doet een doelgroep te observeren, daar deelt de sociaal psycholoog een blaadje vragen uit en trekt conclusies uit het aantal turfjes. Die hij uiteraard door een stagiair laat tellen. Met als resultaat dat Harry Potter meer raakvlakken heeft met de realiteit dan het merendeel van de sociaal psychologische onderzoeken. Tot op zekere hoogte zijn alle sociaal psychologische wetenschappers Diederik Stapeltjes. He of
international fame. Frauduleuze
autofellatio-junks, allemaal. In de Volkskrant vanochtend
sloopkogelt hooligan-expert Illya Jongeneel de sociale psychologie even compleet aan bonken. Hoe doelgroepen bewust uitgekozen worden (hooligans vaak crimineel, blijkt uit een enquête onder hooligans die in de gevangenis zitten), onderzoeken die door zowel de wetenschapper als de doelgroep worden gefixt naar wens en waarom enquettes de nagel aan de doodskist van de wetenschap zijn. Maar wel lekker veel media-aandacht en politiek beleid af laten hangen van die
Roos Vonk-types. Conclusie: sociale psychologie heeft het geld van hun opdrachtgevende suikerooms te hard nodig om te stoppen met het bij elkaar pijpen en opfluffen van hun onderzoekensresultaten. Diederik is niet de eerste, niet de laatste, niet de enige en deel van de 99% van de sociale psychologen die de rest een slechte naam geeft. Een zelfbevlekker pur sang zonder enig gevoel voor
ironie. Maar hij haalt wel mooi de
New York Times, de droom van elke onderzoeker. Chapeau! Dit een wetenschap noemen is Donald Duck gelijk stellen aan Shakespeare (sorry Duck, no hard feelings, je baast). Wellicht is dit een goed moment om te besluiten dat we sociale psychologie in dezelfde categorie indelen als astrologie, homeopathie en religie, qua serieus nemen.
