De Goede Doelen-industrie haalt het slechtste in de mens naar boven. Daar kunnen we niet cynisch genoeg over zijn. Gisteren bleek dat Pink Ribbon
slechts 1,8% van al het opgehaalde geld aan onderzoek naar borstkanker doorsluist. Terwijl 15% de door zichzelf gestelde norm is. Er staan nog miljoenen op bankrekening, niks te doen. Waar het geld van Pink Ribbon dan wel heen gaat? Voorlichting, zeggen ze zelf. Maar dat is in dit geval synoniem voor marketing. Pink Ribbon is namelijk een soort
semi-marketingvehikel van uitgeverij Sanoma.
Karin Spaink schreef dit al vijf jaar geleden in deze treffende
artikelen. En Pink Ribbon is niet de enige. Deze week bleek dat, ondanks de verbeteringen na de tsunami in Azië, de
geldstromen van giro-555 nog steeds niet te volgen zijn. Het verdwijnt in onoverzichtelijke koepelorganisaties, wordt verspreid binnen allerlei kleinere NGO's en zodra het hier de grens over is, is het toezicht zo goed als weg. Natte vingerwerk, net als die
13.000 Aids-wezen die zouden zijn geholpen door het
marketingcircus dat 3FM Serious Request heet. Mooi getal en we willen dat het waar is, maar dit is niet te checken. Een organisatorisch doolhof waarbinnen weinig geverifieerd kan worden, dat internationale Rode Kruis. Dus de organisatie brult een nummer en iedereen applaudisseert, zonder na te gaan hoe dit tot stand gekomen of gecontroleerd is. Onszelf voor de gek houden voor dat lekkere gevoel van altruïsme. Het is een schimmige wereld van paarse broekenbedelaars, waar we miljarden euro's blind naar toe sturen. Pink Ribbon bewijst eens te meer dat we nog veel cynischer over deze marketingindustrie moeten worden. Pink Ribbon was de Icesave van de fundraising, over de rug van kotsende, kale, chemotherapiënde vrouwen met geamputeerde borsten die angstvallig uit beeld gehouden werden vanwege jakkiebah. En alles in denigrerend meisjesroze. Goede Doelen zijn het grote Kwaad. Allemaal.
