Geenstijl

Het was in januari 2005 dat toenmalig VVD-Kamerlid Hans van Baalen werd terechtgewezen door een twee bij twee meter metende DKDB’er. Van Baalen en ik liepen naar zijn werkkamer en kwamen voorbij de deur van Ayaan Hirsi Ali die na maanden gedwongen afwezigheid –de laffe moord op Theo van Gogh en de daarop volgende bedreigingen- net was teruggekeerd in de Kamer. Van Baalen zag de drie beveiligers voor haar deur staan en mompelde iets semihumoristisch over dagelijks gehaald en gebracht worden naar kantoor. Eén van de DKDB’ers nam dat niet en sprak Van Baalen aan. Of hij wel wist dat beveiligd worden geen lolletje is. En dat het voor de beveiligers zelf ook geen leuk werk is. Van Baalen bood meteen ruiterlijk zijn excuses aan.

Na de moord op Pim Fortuyn werd de beveiliging in de Kamer aangescherpt maar het hele fenomeen was nog redelijk nieuw voor de Kamerbewoners. Sinds die roerige dagen in de winter van 2004-2005 werd de security alras opgeschroefd. Alle Kamerbewoners –waaronder dus Van Baalen- moesten daar aan wennen. Er verschenen steeds meer poortjes, er werd proefgedraaid met een bodyscanner (illegaal naar later bleek) en iedereen moest zijn Kamerpas zichtbaar dragen. Wie dat niet deed werd verwijderd, een lot dat Binnenhof-veteraan Pim van Galen (toen Den Haag Vandaag) trof. Geert Wilders werd weggestopt in een kamertje van drie bij drie meter in de nok van het Kamergebouw. Het enige voordeel daarvan was dat politicus en interviewer daar ongestoord konden roken. Na de verkiezingen in 2006 groeide de PVV en kon de 9-koppige fractie de burelen van GroenLinks innemen. Wilders kreeg de kamer van Femke Halsema, de tovenaarsleerling liet daar direct het bureau van Frits Bolkestein neerzetten. Was het toen nog mogelijk bij een PVV-Kamerlid binnen te lopen, na verloop van tijd was dat ook afgelopen. Wie Wilders wilde spreken of interviewen moest een afspraak maken. En zijn paspoortgegevens geven aan het secretariaat van de fractie. Kamerbewoner of niet. Fast forward. Groot nieuws in de GPD-bladen afgelopen week: de PVV verzamelt privégegevens van journalisten! Wie bij Geert Wilders cum suis op bezoek gaat moet zijn Burgerservicenummer aan de PVV opgeven. Die geeft dat vervolgens door aan Justitie en zij kijken dan of er mogelijk iets aan de hand is met de bezoeker. Een praktijk die geldt voor parlementair verslaggevers maar ook voor familieleden van PVV-fractieleden die een bezoekje aan de Kamer willen brengen. Dit gaat dus al vijf jaar zo. Honderden journalisten –ook van de GPD-bladen- hebben zonder morren hun gegevens aan de PVV verstrekt. Geen haan die er naar kraaide. Totdat een GPD’er in de nazomer van 2011 er een stukje over maakte. Wat was de motivatie van de GPD-bladen? Een zomerrelletje creëren? Wilders in zijn hemd zetten? Dat blijft gissen. Zeker is dat de Kamervragen van Gerard Schouw (D66) politiek zijn gemotiveerd. Want Schouw weet als Kamerbewoner dondersgoed hoe de beveiliging van Wilders cum suis in elkaar steekt. En dat die broodnodig is. Geert Wilders heeft nul komma nul invloed op zijn beveiliging. Dreigingsanalyses worden buiten hem om gemaakt, voor de beveiligingsprotocollen geldt hetzelfde. Hence het BSN. Af en toe wordt Wilders ontboden bij minister Donner dan wel Opstelten om te horen wat ze voor hem in petto hebben. Bij een acute dreiging wordt de blonde fractievoorzitter uit zijn bed getrokken, in een gepantserde auto gestopt en elders ondergebracht. De beveiliging van Geert Wilders heeft de belastingbetaler inmiddels 12 miljoen euro gekost. Every penny well spent wat mij betreft.