Kirrend om hun grote gelijk en juichenderwijs ziejewels strooiend kwamen de linkse gelijkhebbers in Nederland over de dampende kinderlijken op Utoya heen naar voren met hun overtuiging dat het allemaal de schuld van Geert Wilders was, wat die Noorse mafklapper in zijn vrijgemetselde uniform had aangericht. Het werd duidings- en opinietechnisch gezien een misselijkmakend weekend waarin het vooral van belang leek voor sommigen om zo snel mogelijk een beschuldigende vinger te kunnen wijzen naar de PVV en, in één adem, naar rechtse (online) media zoals, het zal ook eens niet, GeenStijl (politiek gezien links noch rechts, maar dat komt de vingerwijzers doorgaans slecht uit). Nog voor we überhaupt zeker wisten wie de dader was, bleef het volgens de Jolo's van de linkse opinie te lang stil aan de overkant in het benoemen van het feit dat het hier een
rechtse dader betrof. Geen linkse dierenactivist. Geen moslim. Geen Marxist. Nee, een extreem-rechtse, blonde, blanke jongeman. Leeftijd en opleidingsniveau van een gemiddelde GS-lezer. Belezen en intelligent, maar tevens ijskoud. Gestoord? Niet eens. Hij wist heel goed wat hij deed. Grondigheid, retoriek en principiële overtuigingen kun je hem niet ontzeggen. Een groot gebrek aan empathie wel - en dat bleek dodelijk in combinatie met zijn overige karaktereigenschappen. Maar de PVV de schuld geven om je eigen wereldbeeld in stand te kunnen houden, is extreem kortzichting. Wanhopige gekken, of ze nou links, rechts of religieus zijn, ontstaan op het moment dat er frictie tussen verschillende politieke, ideologische of religieuze denkbeelden ontstaat. Daar zijn de linkse polariseerders van afgelopen weekend dus net zo schuldig aan als de PVV daar volgens hen schuldig aan is. Het past alleen niet in hun wereldbeeld van eigen gelijk om dat in te zien. Zoals Breivik ook geen respect toonde voor andere opvattingen - en naar gewelddadige middelen greep.
