U denkt wellicht: zo'n
Rob Wijnberg, (hooglerarenfamilie, gymnasium, hoog opgeleid, intellectueel, hoofdredacteur nrc.next) voelt zich natuurlijk mijlenver verheven boven het gewone volk. Popmuziekluisteraars. Het pleps. Anil Ramdas-white trash. Populi. U denkt: zo'n Rob Wijnberg maakt dagelijks een nrc dus die kijkt neer op vuilnismannen, conciërges, kappers, loodgieters of kofferinladers op een vliegveld. Maar dat is dus niet zo. Nee, Rob Wijnberg is een hele
gewone (
*) jongen. Een lekker gekke bon vivant, een bohemien tussen de hooggeleerde elite. Want Rob Wijnberg doet wel degelijk zijn best om ook te praten met bijvoorbeeld een worstverkoper. Of een bloemist. Of een Telegraaf-lezer. Ondanks het feit dat deze mensen nogal simpel zijn en niet echt een relevante hogere opleiding hebben, heeft Rob Wijnberg een hart voor dit soort van mensen. Zo zegt Rob Wijnberg dus gewoon "
Hee bedankt hè!" tegen zo'n arbeidertje in geel hesje dat zijn koffers inlaadt. Gewoon in het Nederlands hè, dus niet in het Latijn. Want zo rolt Rob Wijnberg. Een arbeidertje bedanken, dat mag dus niet in de scene van Rob Wijnberg, voor je het weet vertelt zo iemand wat hij stemt. Maar dat kan Rob Wijnberg niets schelen. Onorthodoxe revolutionair dat het is. Held. "Hee bedankt hè!", en dan zo'n geel hesje een eurootje toewerpen, dat is Rob Wijnberg ten voeten uit. Rob Wijnberg, lekker gek anders, eigenlijk een heel gewoon mens. Parbleu, wij zijn friet en frikandellen halen voor de conciërge. En de receptioniste.
