De postbode is op sterven na dood. De baas van de enveloppen- vakbond zegt het in het
Financieel Dagblad, dus is het waar. Wat in
1799 begon als een Napoleontische hobby kan het niet meer bolwerken tegen modernismen als glasvezelkabels, IP-adressen en routers. Compleet weggeïnnoveerd. Het eerste beroep dat uit de markt is geconcurreerd door een
leesteken. Verdwenen zijn de dagen dat je hoopvol thuis kwam uit school of werk, biddend dat de postbode het lang verwachte pakketje, kaartje of envelopje had bezorgd. Voorbij het plezier dat je kreeg als de postbode je een bundel stiekjes overhandigde voor je elastiekbal. Vergaan de beelden van de postbode die standvastig weer en wind trotseerde op zijn fiets of puch om de post op tijd op het juiste adres af te leveren. Die tijd is dus
voorbij. Geen
staking of reorganisatie kan dit toonbeeld van vertrouwen, zorg en stiptheid redden van de ondergang. Treurig, maar waar. Piet Post is de Pamela Anderson van onze tijd: ooit zo prachtig, nu totaal niet meer relevant. Pakketjes gaan per
koerier, tijdschriften via de iPad, communicatie via de www's en kranten gaan
failliet. De postbode van nu is een doelloos zwalkende communicatie zombie, een levende dode, een fossiel in ontkenningsfase. Gecondoleerd, we sturen een kaartje. De postbode is dood, lang leve de @.
