Geenstijl

Het onlangs verschenen boek 'Inburgeren in de praktijk' (powerquotes) geeft een ONTLUISTERENDE blik op het door Ella Vogelaar verneukte inburgeringscircus. Kort samengevat komt het hier op neer: in Nederland bestaat een commerciele zieligheidsindustrie van allochtonen en aan die zieligheidsindustrie verdienen sommige mensen pervers veel geld. Subsidiegeld. Uw belastinggeld. Het inburgeren in Nederland is kortom van een zelfde tranentrekkend niveau als het zogenaamde re-integreren in de arbeidsmarkt. De sappige details (lees: het van bovenaf opgelegde verlammende "autochtoon fout, allochtoon goed" denken, de onmogelijkheid van sommige moslima's om uit hun shariabestaan thuis te ontsnappen, het heersende "weg met ons" denken, het kapotmaken van de Nederlandse identiteit en het eeuwig terugkerende mantra "je moet respect hebben voor deze lieve mensen en hun religie want ze hebben het al zo zwaar") uit de inburgeringspraktijk kunt u zelf in dit boek lezen. Wij van Geenstijl duiken voor een stukje transparantie naar de belastingbetaler toe even dieper in de bagger en leggen graag de zorgvuldig geconstrueerde zieligheidsindustrie en het Grote PvdA Subsidienetwerk der inburgeringsbureaus voor u bloot. Onder de "lees verder" leggen wij aan de hand van een bestaande casus uit hoe sociaaldemocraten, die het immer goed voor hebben met zielige mensen, slapend rijk worden doordat ze De Zielige Mens als ontmenselijkt product misbruiken voor eigen gewin.

Casus: inburgeren in de gemeente Utrecht. We nemen de gemeente Utrecht omdat die gemeente, dankzij een zekere PvdA-burgemeester en een zekere PvdA-wethouder, inmiddels beschouwd mag worden als de kers op de appelmoes van de gesubsidieerde zieligemensenindustrie. Eerder al lieten wij zien hoe deze gemeente tientallen miljoenen euro's verprutste door met het Vogelaar-re-integratiebureau FourstaR in zee te gaan (beter bekend als de Utrechtse embargoscriptiegate). Het toeval wil dat de gemeente Utrecht ook qua falend inburgerbeleid inmiddels 350.000 euro belastinggeld heeft vergokt. Ditmaal aan het inmiddels failliete inburgerbedrijf Intop. Nu de miljoenen reeds verdampt zijn blijkt dat de baas van Intop, Cor Touw, een notoire fraudeur is. De gemeente had dus van te voren kunnen weten dat in zee gaan met Intop geen al te best plan was. Het feit dat uitgerekend de eigen PvdA hierover vragen heeft gesteld aan het college spreekt wat dat betreft voor zich. De antwoorden op deze vragen zijn duidelijk: de gemeente kiest zo'n inburgeringsbedrijf via een Europese aanbesteding en het komt er daarbij vooral op neer dat naar een zo goedkoop mogelijk bedrijf wordt gezocht mits dat aan de tig verplichte voorwaarden voldoet. Vandaar Intop: kost niets, kan ook niets, voldoet echter wel aan die 147 voorwaarden. Natuurlijk had Intop dat felbegeerde Blik Op Werk-inburger keurmerk (inderdaad, uitgereikt door exact hetzelfde bedrijf dat ook de re-integratiekeurmerken uitdeelt, uiteraard met onze Ella Vogelaar in het bestuur), maar zo langzamerhand kunnen we wel concluderen dat dit keurmerk net zo waardevol is als een uitspraak van de Raad voor Journalistiek. Hoe anders kon men toch dit keurmerk aan Intop uitreiken? Nouja, misschien de vage voorwaarden qua gemeten klanttevredenheid waaraan zo'n bedrijf moet voldoen om dat keurkmerk te krijgen? Of zou het komen doordat een bedrijf eerst poet op tafel moet leggen om in aanmerking te komen voor dit keurmerk? Tot zover Intop. De gemeente zegt sorry, de voorliegers nuanceren de boel bij elkaar, een nieuwe aanbestedingsprocedure gaat van start. En wie komt er als winnaar uit de bus? Capabel Taal. Nooit van gehoord zegt u? Welnu, Capabel Taal is onderdeel van de Calder Holding. Calder is een van de allergrootste spelers op de re-integratie en inburgermarkt en voorziet inmiddels talloze gemeenten van re-integratie- en inburgerbureaus. Laten we eens kijken over wie we het hebben als we het over Calder hebben. Het bedrijf komt voort uit de samenwerking tussen Godert van Buren en Marius Touwen. Deze laatste verwierf bekendheid dankzij Elsevier (mei, 2004) omdat het opinieblad wist te achterhalen dat de toen 53-jarige Touwen in de WAO zat maar wel gewoon zijn directeurssalaris kreeg doorbetaald. Dat was namelijk "dividend" en dus kon hij gewoon WAO-bijstand blijven trekken. Het zal niemand verbazen dat Touwen onlangs in een interview met het vakbondsblad Forum nog triomfantelijk toegaf "een sociaal-democraat" te zijn. Van Buren en Touwen legden de basis voor hun succesvolle zieligemensenindustrie in Israël, alwaar zij lucratieve zaken deden met "re-integreren op de arbeidsmarkt" van werkloze Palestijnen en andere niet-Joodse immigranten. Dit was onderdeel van het internationaal beruchte Work First Plan. Later gingen Van Buren en Touwen beiden hun eigen weg en werd Van Buren volledig eigenaar van Calder, via de BV Naumann Group dat weer onderdeel is van RATM BV, de huidige rechtspersoon van Godert van Buren. Dankzij de vele nieuwe integratie- en inburgeringswetten, een bodemloze subsidieput en dankzij een deerniswekkend "vrije markt beleid", waar de bedrijven met het meeste geld en de beste netwerken altijd de aanbestedingen winnen, groeide Calder explosief en ontving het miljoenen aan subsidie voor het plaatsen van werklozen en inburgeraars. Kijken we even wie er achter de Calder holding zitten. Zoals gezegd is Van Buren de baas van alle aandelen en is ene Aura Laumen de directeur. Interessant zijn de drie commissarissen: Godert van Buren zelf, ene Wilhelmus te Kamp en Jan Flip Buurmeijer. Deze laatste naam doet een belletje rinkelen. Flip Buurmeijer zat namelijk jaren in de Tweede Kamer voor de PvdA en was samen met Ella Vogelaar de architect van het nieuwe WAO en WW-beleid onder Paars (Volkskrant, 24 juli 1999). Buurmeijer (volgens het Volkskrant-artikel een netwerker en lobbyist) en Ella Vogelaar zijn dus twee handen op één buik en het is niet vreemd dat je als bedrijf een aanbesteding wint met een commissaris die zo'n PvdA-netwerk meeneemt. Sterker nog, Buurmeijer heeft er alle baat bij dat Calder de aanbestedingen wint. Als commissaris profiteert ook hij van de winst. De wetten, regels en ondoordringbare wouden van bureaucratie die hij mede hielp bedenken, overigens in opdracht van uw favoriete kabinet Paars, leveren hem nu pure winst op. De zielige mensen die door zijn partij altijd zo zorgvuldig slachtoffer zijn gehouden, zijn tevens het product waarmee de PvdA-commissarissen nu indirect hun zakken vullen. En dan hebben we het nog niet over het feit dat anderhalfjaar geleden een manager en een beleidsmedewerker van de gemeente Utrecht overstapten naar, jawel, Calder. Het is slechts een mooi toeval dat hun bedrijf dan ook ineens de aanbesteding wint, nietwaar? En zo is de rode PvdA-bal weer rond gespeeld. Sociaaldemocraten die het beste voor hebben met de maakbare mens zijn wederom de grote financiële winnaar. De kosten worden door de belastingbetaler betaald en, misschien is dit wel het wreedste, juist die mensen waarvoor de PvdA het altijd zegt op te nemen zijn het grote slachtoffer in dit onzalige spel. Zij zijn het industrieproduct waar commerciële inburgeraars en re-integratie goeroes winst op maken. Terwijl ze wordt beloofd dat ze "een handje worden geholpen" worden ze vooral verder in de stront geduwd. Dat geldt voor de stumpers die verplicht klerenhangers moeten sorteren of op een skippybal een NLP-cursus moeten volgen in het re-integratietraject als voor de asielzoekers, Nieuwe Nederlanders of niet-geintegreerde bi-culturele medelanders die oprecht denken dat ze serieuze taal- en maatschappijvorming krijgen tijdens hun inburgeringstraject, terwijl ze worden behandeld als kleinzerige kinderen en als vuilnis worden weggestopt in achterafzaaltjes zodat de baas minder kosten heeft en nog hogere winsten kan opstrijken. Arbeidsre-integratie en inburgering in Nederland is een ziek sprookje, een moderne vorm van slavernij, mede mogelijk gemaakt door een volstrekt achterhaalde maakbaarheids-illusie en een nog altijd bestaande verlammende "weg met ons" mentaliteit. Dat uitgerekend ex-PvdA'ers nu slapend rijk worden in deze dubieuze business is ziek, dat u uiteindelijk voor de kosten mag opdraaien is gewoon een schande. Driewerf bah.