Goud voor uw Brief
Beste GeenStijl, Wat te doen in een geval als dit. Ik (ondernemer, >50 FTE) sta op station Amsterdam Centraal (verzamelplek onrendabelen vervoer) mijn moeder uit te zwaaien die elders in het land woont. Ze is zeventig jaar, en altijd vriendelijk en aardig tegen iedereen. Op Amsterdam CS staan op de perrons slechts enkele ijzeren bankjes voor de wachtenden op de trein. Geen verschil 1ste en 2de klas. Er is een bankje vrij, er staan alleen enkele tassen op. Op het moment dat ik een tas er af haal, hoor ik een zeurderige stem die zegt: die bankjes zijn bezet hoor. Alsof we in Benidorm zijn aan de rand van het zwembad van een plebshotel, of terug in de tijd dat mijn moeder werd geboren. Er komt een vrouw aangelopen met 2 dikkige, iets te vette kinderen van 12 en 14, de vrouw duwt ze in de richting van de bankjes en zegt iets te hard: "ga maar snel zitten hoor". Pa en moe halen hun tassen van de bankjes en gaan ook snel zitten. Mijn moeder, 70, met zware tas, moet blijven staan.Geen uitleg, geen excuses, maar een dommige blik was ons deel. Het waren geen aso's, niet eens lichtgetint of met bontkraag, maar gewoon simpele Nederlanders uit de provincie. Ik maakte nog een vriendelijke opmerking dat ik begreep dat hun tassen ook een stoel nodig hadden, maar dat was aan dovemansoren besteed. Ik wilde vragen hoe zij in de toekomst op hun zeventigste wilden worden behandeld, maar mijn lieve moeder herinnerde me eraan dat ze nog een treinreis met deze josti's moest maken. En ik de zaak niet moest opfokken. Het moest niet gekker worden! Ik was geneigd de kinderen 10 euro te geven om op te rotten. Gelukkig kwam de trein 5 minuten erna en hadden de plebsjes ineens haast om hun mollige lichamen in de coupe te verplaatsen. Let wel, het waren geen Tokkies, gewoon 'normale' mensen uit een Vinexwijk na een dagje Sail, of aan hun koppen te zien figuren uit "Zombies vs Plants", een aanrader!) Nu is effect voor mij enigszins uitgewerkt wat betreft tandenknarsen en vraag ik mij slechts af, wat zou u doen? Hoe in dit geval te handelen? (Let wel, de vrouw aan wiens tieten ik het eerst zoog, zit nog steeds in die trein, leve de NS!). Enfin. Ik hoor het wel. De groeten. Michiel.
