De weerzin van de EU jegens Israel is geen nieuw fenomeen. Volgens een aantal commentatoren wordt dit mede veroorzaakt door het contrast tussen de overkoepelende doelstelling van de EU - het ongedaan maken van de (Europese) Natiestaten - en de aard van de Israëlische staat, die met haar nationalisme, onderscheidende voorkomen, diep gewortelde culturele tradities en het meest skull-crushing nationale defensieapparaat van de regio zo'n beetje de ultieme belichaming van een Westerse natiestaat is. Des te opvallender is het om die reden, dat wanneer het een Palestijnse natiestaat betreft, deze weerzin lijkt te ontbreken. De nieuwe EU 'minister' van Buitenlandse Zaken, de Italiaanse Federica Mogherini (vanuit sommige hoeken bij
benadering een MILF) stelde dat zij graag voor het eindigen van haar ambtstermijn van vijf jaar
een Palestijnse staat zou zien. Ze is dan misschien significant lekkerder, maar ze bezigt dezelfde grootheidswaanzin als haar voorganger Catherine Ashton: European action can be decisive in this key moment, which is probably the most difficult moment the region has ever seen, for the first time I believe they need the European Union to be present in order to make steps forward at this time of their history. This might not have been the case in the past." De realiteit is eerder tegenovergesteld. In Europa zit al bijna niemand op de EU te wachten, in het Midden-Oosten al helemaal niet. Waar de EU vooral in excelleert is het leggen van foutieve causale verbanden en daar vervolgens beleid op maken. De EU
crackdown op producten uit de Westbank is hier een voorbeeld van. Deze move kwam voort uit de EU premisse dat de Israelische aanwezigheid, in de Westbank het.grote.obstakel tot vrede was. Dit klopt niet. In 1967 was er geen Israeli te bekennen in de Westbank. Desalniettemin riep het de
PLO handvest in 1964, vandaag bekend als Palestijnse Autoriteit, op tot de gehele vernietiging van Israel.
Het huidige handvest doet dit, op een meer verkapte wijze, nog steeds. Wel of geen Israeli's op Westbank heeft dus blijkbaar geen relatie met de Palestijnse behoefte aan vrede, en dat is de essentie van het conflict. Je kunt geen vrede sluiten met een bevolking die dit overwegend niet wil.
