Geenstijl

De politieke arena heeft exact dezelfde verslavende aantrekkingskracht als GTST. Politiek is dan ook op exact dezelfde principes gebaseerd als de langstlopende Nederlandse soap. Natuurlijk, politiek is gaapsaai. Maar dat komt omdat je de personages niet goed kent. De kennis van de politieke geschiedenis niet paraat hebt. De taal van politieke relaties niet spreekt. Maar geloof ons, er is geen enkele reden om arrogant te doen over een politieke mening, een politieke visie of een politiek essay. Althans, niet meer reden dan om arrogant te doen over je mening over de zwalkende relatie tussen Menno en Lucas. Politiek is GTST met een elitair sausje. Een soap voor intellectuele. Analisten hebben de neiging over politiek te praten alsof het daadwerkelijk iets voorstelt, maar uiteindelijk is het net zulk inhoudsloos vermaak als Goede Tijden, Slechte Tijden.

Van drama naar drama Momenteel teert GTST sinds de seizoensopening op twee drama’s: het vreemdgaan van Rick en de moord op Mike. Daaruit voort vloeit een tsunami van conflicten tussen de hoofdpersonen. De politiek teert momenteel op niet veel meer. Enkele grote dramatische momenten -in dit geval de vorming van het PVVDA-kabinet en de Algemene Politieke Beschouwingen- waaruit een tsunami van conflicten tussen de hoofdpersonen vloeit. Een vermakelijke tsunami om te aanschouwen, voor wie er van houdt. Maar net zo inhoudsloos en nutteloos als GTST. De soap-principes die de kijker geboeid houden aan GTST zijn dezelfde soap-principes die de politieke junks verslaafd houden aan poepsaaie debatten, totaal niet boeiende uitspraken van politici en compleet irrelevante relationele ontwikkelingen: een door voorafgaande gebeurtenissen mening over de personages, conflict en cliffhangers. Drama door drama gecreëerd, daarin verschilt de politieke soap op geen enkele manier van GTST. Product Placement GTST is een vernuftige manier om reclame voor bepaalde producten om te vormen tot een half uur lange stroom van dramatische gebeurtenissen, groot en klein. Het uiteindelijke doel van GTST is producten aan de man, terwijl de kijker is afgeleid door prietpraat, relationele botsingen en geneuzel in de marge. Het doel van politiek is identiek. Alleen zijn de producten dan wetten en bepalingen. Of een peperdure straaljager die niet vliegt. Love to hate GTST drijft op personages. De personages hebben bepaalde belangen. Deze belangen botsen met de belangen van andere personages. De belangen maken de personages afwisselend sympathiek en onsympathiek. Is Ludo de éne maand de held, de volgende maand is hij de grote klootzak. Is Nina de éne maand het snoepje in de bruidsjurk, de volgende maand is ze verwende kut die door elke kijker gehaat wordt. Politiek drijft ook op personages. Die ook bepaalde belangen nastreven. Belangen die botsen met de belangen van andere personages. Belangen die ze de éne keer in positief daglicht zet, de andere keer in negatief daglicht. Maar de politieke junks blijven kijken. Oh, wat voelt het heerlijk om iemand straffeloos te haten om uitspraken, belangen en acties, vooral als ze botsen met de belangen van jouw favoriete personage. Lekker schelden naar scherm of krant, zonder dat het invloed dan wel gevolgen heeft. Nogmaals, politiek is exact hetzelfde als GTST, maar dan voor mensen die zichzelf hard op de borst kloppen dat ze niet zo leeg en oppervlakkig zijn als GTST-fans. De stakkers. Slaaf van het script Achter de karakters van GTST staat een script. Een script dat geschreven wordt door mensen die onbekend zijn. De personages volgen het script, klakkeloos. In de politiek is dat niet anders. Nee, geen complotgekkies, maar het politieke script wordt geschreven door krachten als ideologie, hogere politieke echelons en lobbygroepen. Kijk, dit is dus het script van het afgelopen Crematoriumakkoord. Met Arrogander Peggold in de rol van Ludo. Zaken die meestal op achtergrond blijven, maar wel het plot bepalen waar de kijker door geboeid raakt. Politiek is scripted reality en iedereen trapt er in. Ruis Een criticus zal beweren dat politiek daadwerkelijk maatschappelijke invloed heeft. In tegenstelling tot GTST. Zeker. Tot op zeker hoogte. Negentig procent van wat er in de politiek gebeurt is dramatische ruis, zoals hierboven beschreven. Drama om het drama. Conflict en afleiding. Het is een script van inwisselbare personages die het publiek dient te omarmen of te bespugen, met als enige doel producten aan de man te brengen door middel van een bombardement van zinloos drama. Net als GTST. Het merendeel van wat groots gebracht wordt in de media is in het echt geen nieuws. Hoogstens een plotwending of cliffhanger. Negentig procent van wat de politiek produceert, is totaal verwaarloosbaar. Tien procent bestaat uit regeerakkoorden, coalitievorming en daadwerkelijke wetgeving, wat reële invloed heeft op de samenleving, de rest is inhoudsloze ruis. Aan de andere kant voedt GTST inmiddels haar derde, wellicht zelfs vierde, generatie meisjes op. Zij hangen aan het drama, eten de conflicten en adapteren dit. Meisjes die sterk beïnvloed worden door de popcornfilosofie en McLevenshouding van de karakters in GTST. Meer dan door welk kabinet, welke wet en welk regeerakkoord dan ook. Meisjes die door de brainwashTV van RTL een bepaalde houding eisen van de mannen in hun leven. Dus aan het eind van de berekening zou het zomaar kunnen zijn dat de kop “Politiek is slechts GTST voor de elite” een grotere belediging is voor de impact van GTST dan voor de politiek. Sta je dan. In je maatpak. Met je verheven mening.