Geenstijl

Het Europese project maakt mij de pis niet lauw, ik voel er geen enkele emotie meer bij. Suf geluld door de Eurofielen, in de war door het vele geld dat naar landen vloeit waar ik mij niet verwant mee voel en walgend van de gepolariseerde discussie waarin grijstinten verboden zijn. Je bent of voor Europa of tegen, wie de middenweg wil bewandelen legt een eenzame tocht af. Ondertussen maken de hoge heren in Brussel het zichzelf verdomd moeilijk. Want hoe zit het met de vijf miljard euro voor Egypte, de voorgestelde persbreidel en de Europese hasbara? De door niemand verkozen Europees ‘president’ Herman van Rompuy meldde onlangs dat de Europese Unie vijf miljard euro zou schenken aan Egypte. Voor democratie enzo, verkrachtte blonde journalistes op het Tahrir-plein blijken namelijk een redelijk PR-probleem voor de nieuwe machthebbers van de Moslim Broederschap. Een paar weken later moest minister van Buitenlandse Zaken Frans Timmermans (PvdA) die vijf miljard ontkrachten in de Tweede Kamer. Het zou gaan om een paar honderd miljoen euro aan Europees geld, de rest zijn leningen die uit instituties voortkomen die niets of zijdelings met Europa te maken hebben. Maar waarom wekte Van Rompuy dan de indruk dat het wel degelijk Europees geld was? Wat was er in dat haiku’s componerende hoofd gevaren?

Dan de plannen om de vrije pers te muilkorven. Journalisten in landen van de Europese Unie moeten aan banden worden gelegd door in Brussel opgestelde regels. Journalisten die zich niet aan de regels houden, moeten uit hun ambt kunnen worden gezet. De Europese Commissie moet er op toezien dat journalisten conform de ‘Europese waarden en normen’ hun artikelen publiceren. Gecontroleerd door Kultuurkamers in de lidstaten. “Ja, maar dat is een adviesrapport, dat gaat echt niet gebeuren” hoorde ik de Eurofielen afgelopen weken roepen. Nu ja, de High Level Group on Media Freedom and Pluralism die dit advies uitbracht is toch echt ingesteld door eurocommissaris Neelie Kroes (voorheen VVD naar het schijnt) om de Europese Commissie te adviseren over 'mediavrijheid en diversiteit'. Wat ons brengt op de hasbara. Hasbara is een Israëlische vinding: middels ingezonden brieven, social media en wat dies meer zij internationaal de publieke opinie beïnvloeden over Israël, al dan niet in ruil voor een handvol sjekels. Dat gaat Europa nu dus ook doen. Het beeld bijstellen dat u heeft; gemankeerd D66-politicus Thijs Kleinpaste spinnend in uw inbox wanneer u zich afvraagt hoeveel miljard er naar Egypte dan wel Griekenland wordt overgemaakt en waarom. Zover is Europa al gevorderd: propagandatechnieken tot achter de voordeur. Ik ben meermaals te gast geweest in het Torentje maar het bezoek dat ik op dinsdag 24 mei 2005 aan het centrum van de macht bracht, is voor mij het meest memorabele. Toen het interview over het referendum over de Europese Grondwet dat op 1 juni zou plaatsvinden was afgelopen vroeg premier Jan Peter Balkenende of de cassetterecorder uitstond. Vervolgens maakte hij zijn das los, zakte onderuit in zijn designstoeltje en uit alles bleek dat hij een ouwe-jongens-krentenbrood-wil-je-een-biertje-heb-je-nog-geneukt-moment wilde inlassen. “Het zou zo slecht zijn wanneer die Grondwet er niet doorheen komt, Bas.” Jan Peter Balkenende probeerde uw toenmalig parlementair verslaggever erin te lullen. Een uur voor niets gepraat, dit was dus het grote argument. Even later zat ik aan een glas bier met mijn toenmalige confidant Frits, barman van café Byblos –hij leeft helaas niet meer- en deed mijn verhaal. “Europa maakt mij de pis niet lauw”, zei Frits. We proostten zwijgend. Dat is het probleem van Europa, de politiek dendert voort en de kiezer – de burger zo u wilt – staat op het tweede plan en word er in geluld. Ondertussen worden eurocritici de hoek ingedrukt en belachelijk gemaakt. Thierry Baudet mobiliseerde de academische elite en kwam met een pamflet wat pleit voor meer democratie in Europa. Een referendum wellicht, zodat de burger zich kan uitspreken over de richting die de Europese fanfare gaat nemen, de blauwe vlag met gouden sterren voorop. Opmerkelijk: één van de ondertekenaars van het pamflet is René Cuperus. Inderdaad, sociaal-democratisch denker en medewerker van de Wiarda Beckman Stichting, het wetenschappelijk bureau van de Partij van de Arbeid. Maar dat maakt dus allemaal niet uit. Timmermans noemde de oproep van deze academici om kritisch naar Europa te kijken namelijk ‘afgezaagd’ en vermoedde bovendien een dubbele agenda. Punt, einde discussie en dat was het dan. Resistance is futile, you will be Kleinpasted.