Mooi man, kanker. Altijd maar die grafstemming over kwaadaardige celwoekering. Dokters met sombere gezichten. "Nou, we hebben de uitslagen en het ziet er niet goed uit." Zo onnodig. Ja, kwetsend zelfs. Zo'n oncologisch professional (klinkt beter dan 'dokter' want we willen de dingen niet onnodig medicaliseren nietwaar?) zou ook kunnen zeggen "Gefeliciteerd, het is een blakend gezwel van maarliefst anderhalf pond!" Dan gaat de kankergastheer ('patiënt' is te negatief-stigmatiserend) monter naar huis om een tumorshower te geven voor familie en vrienden. Joechei! Want kanker is een
KADO. Yvette van Boven kreeg dit genetische faalkado, overleefde het en is tot verhelderende *
kuch* inzichten gekomen. "Ons huidige bewustzijn heeft de kanker veroorzaakt", dus
eigen schuld, dikke kankerbult. Als je gaat zitten zelfmedelijden vanwege zo iets prachtigs als een rap uitzaaiende tumor in je pens dan verstoor je het morfologisch denkveld en.. Nouja, vouwt u anders even een aluhoedje en lees het
zelf maar. Van zo veel wartaal ontspruiten er spontaan trossen gezwellen aan de beeldschermen hier op de redactie. Mevrouw van Boven is genezen. Ho, nuance: ze is doodziek in haar hoofd maar de kanker is weg. Naar wij denken vast niet dankzij haar kanker omarmen, in God geloven en energetisch tumorfluisteren. Het gezwel is weggejorist met verminkende operaties, kotsziekmakende chemokuren en misschien een paar nukes uit het bestraalapparaat. Zodat ze nu haar boekje kan verkopen (schrijft u even een
recensie, als u uw celmutatie succesvol kapot hebt gekoesterd?) en andere kadolijders een schuldgevoel aan kan praten. Wij zijn even een aardigheidje voor Yvette aan het uitzoeken in de Giftshop des Levens. Inpakken graag, het is een cadeautje.
