Geenstijl

Op tijd was onze Lucas toch al nooit. Maar toen hij om half elf vanochtend nog steeds niet met croissant en dubbele espresso achter zijn Dell zat, hebben we zijn GSM maar eens uitgepeild. Een rood bliepje ten zuiden van 020. Om precies te zijn: Schiphol. Om nog preciezer te zijn: de vertrekhal. Vreemd. Lucas had geen vakantiedagen meer en we konden ons niet herinneren dat we hem op buitenland-reportage hadden gestuurd. Niet veel later vonden we een verfrommeld afscheidsbriefje onder zijn toetsenbord. "Kameraden. Ik ben weg. Heel ver weg. Ik ga politiek asiel aanvragen in een land met een bevriend staatshoofd. Zoek mij niet. Het ga jullie goed, Lucas. PS: Zoen Gina (fictieve naam) van me & de tiefus voor de Televaag." Tsja. Lucas ten voeten uit. "Die is naar Caracas, Venezuela,' zei Brusselmans, voor het eerst in zijn leven verontrust. "Om zich aan te sluiten bij het leger van Hugo Chavez. We moeten als de sodemieter naar Schiphol, misschien kunnen we Lucas nog omlullen. Heel romantisch allemaal, dat vechten tegen Bush en zo. Maar die jongen kan nog geen Kalashnikov van een staafmixer onderscheiden. Ze schieten hem meteen halfdood." Brusselmans graaide zijn Audi-sleutels en stond op. "Niets daarvan," bromde Fleischbaum. "Laat Lucas maar. We moeten hem loslaten. Die jongen heeft principes." Vaarwel Lucas. Die rode baret zal je goed staan...